Wat een week

Pfff! Ik heb een paar keer gedacht... Waar ben ik in godsnaam aan begonnen?
Hier kan niemand je op voorbereiden. Heb zeer zeker héél moeilijke momenten gehad, maar dankzij al jullie steun, zet ik door.

Maandag nog zieker dan de dag voorheen. En moet ik zo morgen naar het ziekenhuis? 

Gelukkig is Zoet er om bij me te zijn. De verpleegster die de bloedname doet, vraagt hoe ik me voel. Waar zal ik beginnen? Ik heb minstens 5 keer per dag een bloedneus. Mijn mond en keel voelen alsof ik 2 weken niets anders dan smoeletrekkers heb gegegeten. Mijn lippen zijn heel droog en geschilferd als een ananasschil. En mijn gezicht schilfert. Sinds gisteren sta ik vooral op mijn bovenlichaam vol met lelijke rode zweren. Is dat wel normaal? Daar wordt toch een dokter en zelfs een dermatoloog bijgehaald. Heb ik de windpokken al gehad? Ja, het jaar dat ik met ons maake en Pitteke  in de Paasvakantie met het vliegtuig naar Cavalaire ging... Weet ik nog goed, want ik mocht toen niet in het zwembad.
Voor de constante diarree mag ik Immodium innemen. Ik krijg een mondspoeling voorgeschreven en voor de huiduitslag antibiotica en zalf. Blij dat ik terug m'n bed kan opzoeken.

Berichtje van Sandra... Je helpt ons er aan te herinneren hoe belangrijk de kleine dingen zijn. Dat lees ik graag. De boodschap is meegeven. Genieten van het leven!

Woensdag brengt geen beterschap. Slapeloze nacht gevolgd door een dag vol pijn. In mijn lichaam woedt een strijd en ik zal het geweten hebben.

Ik lig in bed en sla even de laptop open. Op mijn Facebook-tijdlijn vind ik een boodschap van mijn broer....

Het geeft me een raar gevoel..
Het gevoel hoe het leven van de éné dag op de andere kan veranderen. Dat éne moment die een twist geeft aan simpelweg alles.
Het moment waarbij ik het slechte nieuws hoorde, het moment.. dat mijn visie en hoe ik naar de toekomst keek een andere wending kreeg.
Dag na dag, besef ik dat we alles meer en meer moeten evalueren. Het leven, onze job, onze levensstijl, de toekomstvisie en simpelweg de manier van denken!
Hier zijn we dan, het product van de natuur!
Het individu dat zich zo groot voelt en langs de andere kant zo klein in deze immens grote wereld.

Het moment dat overgaat in een verhaal.
Een verhaal waar je moeilijk kan op anticiperen en slechts kan hopen dat het goed afloopt.
Een verhaal met zijn eigen leven, zijn eigen doen en denken.
Een verhaal dat zich nestelt in ons geheugen en die dagelijks een aantal keer door ons hoofd gaat.
Een verhaal van tegenslag, maar ook van levenslust en optimisme.
Een verhaal van een gevecht, een strijd tegen datgene dat je niet kan zien.

De eerste stappen zijn gezet in de richting van het genezingsproces.
De eerste stap.. chemo.. een gif om dat andere gif te lijf te gaan.
Dat gif die je nog miserabeler laat voelen, maar tevens een houvast is!!!
Een houvast dat je zegt dat het later gaat beter zijn!!

Sessie één, de eerste stap in het onbekende.
Het onbekende waar je met alle advies in de wereld niet kan op voorbereiden.
Het moment waar ik van verwacht dat iedereen doodsbang is voor hetgene dat gaat komen.
Daar zit je dan op het bed met die geweldige roze t-shirt al lachend en stralend. smile-emoticon
Ook hier passeren de woorden "think pink" door mijn gedachten.
Met een smartphone te hand gaat het moment nu de levensbibliotheek in, samen met die blogposts die je reeds geschreven hebt.

De bokshandschoenen zijn aangetrokken, nu komt Firmin den bokser op het toneel en laat je de power rangers en de ninja turtles achter jou.
Die drie kleine zinnetjes in je facebook post zeggen meer dan genoeg.
Ze bewijzen dat je je er wel gaat doorslaan al vechtend.. ronde na ronde.
Die drie kleine zinnetjes vormen een motivatie voor jezelf als voor anderen.
Een motivatie voor andere mensen die zich in gelijkaardige situatie bevinden.
Die aantal simpele kleine woorden die immens véél respect afdwingen.
Keer op keer denk ik terug aan de woorden "uw zus is een straffe madam" en aan Balthazar Boma "mijn gedacht!".

Ik ben er zeker van dat alles goed komt, met zo'n ingesteldheid kan het ook niet anders.
En moest het ergens ééns tegenslagen, weet dat we er voor je zijn! We zijn maar een telefoontje van jou verwijdert.
In de slechte momenten kijk even terug naar het traject dat je al hebt afgelegd met zovéél optimisme en levenslust!

... en bovenal wees vol energie zoals Firmin op de kleine WC wink-emoticon ...

https://www.youtube.com/watch?v=GIe_9WMLJAA

firmin joggen is gezond hé

Dit komt zo recht uit het hart en had ik net nodig. Dank je mijn lieve broer. 

Terwijl ik zijn tekst nog es lees, staat Maarten ineens naast mijn bed met een pakje. Fien is dit hier komen afgeven voor jou. Ik haal een zachtroze superzacht gebreid jasje uit de verpakking. Zo lief. Dat was toch écht niet nodig. Maar het verwarmt mijn hart en ik weet, niet opgeven, je staat er niet alleen voor.

Donderdag is nog moeilijker dan de dagen voorheen. Dit kan toch niet zijn. Paniek! En dit is nog maar de eerste sessie...Ik spreek mezelf moed in en denk aan de woorden "ge staat er voor en moet er door"...
's Avonds zet Maarten me in een oliebad... Waar is de tijd dat ik hém zijn badje gaf? Hij smeert me in met m'n zalf tegen de huiduitslag en terwijl ik uitrust op bed, brengt hij me lekkere pannenkoeken. Die smaken.

Allez hop, raap je positieve energie onder je arm en hopelijk gaat het morgen beter.

Maar vrijdag is het echt niet beter. En ik moet om 15 uur weer in het ziekenhuis zijn. Dat betekent uit bed komen, wassen en aankleden. Lukt dit me wel? Ja, met heel veel moed, en peptalk van Maarten uiteindelijk wel. Vandaag worden de draadjes van het plaatsen van de poortkatheter verwijderd. Het is enkel voor een bloedname, mevrouw Renders? vraagt de verpleegster. A nee, ook de draadjes nog. Die zullen we er dan ook es rap uithalen se. Ik denk het niet, dat gaan we heel voorzichtig doen, want de boel ziet er nogal rood ontstoken uit, en dat ziet de verpleegster ook dadelijk. Bloedafname en draadjes check. Ik wil niet klagen, maar kan er alstublieft es naar mijn mond worden gekeken? Ik kan amper praten. 
De dokter ziet dadelijk wat m'n probleem is en er wordt gevraagd om m'n aften te laseren. Dat neemt de pijn wat weg. Ik krijg net zoals de verpleegster een zwarte met roze glazen (echt waar) Bono-bril en ze gaat met een soort van lamp over de binnenkant van mijn mond. Heel even kan ik weer lachen maar de pijn is niet voor lang weg. Maarten brengt het voorschrift voor de voorbereiding van een mondspoeling binnen bij de apotheek. Morgen om 10 uur mag deze opgehaald worden.

Morgen is een nieuwe dag waarop ik me hopelijk wat beter voelen mag.