Spacewoman

07u10. We zijn vertrokken voor opnieuw een dagje ziekenhuis.
Om 07u45 word ik verwacht voor een PET-scan. We volgen de oranje pijl naar de afdeling nucleaire geneeskunde. Hier was ik vorige week ook al es (toen de Biker gast langskwam).
Ik krijg een infuus in de arm en m'n bloedwaarden worden opgenomen. Dan krijg ik 3 bekers "wat het ook mag zijn" en een half pilletje. Ik mag me op een bed leggen en de verpleegster komt met een tafeltje aangereden waarop een soort van ijzeren hendel ligt (het doet me denken aan de hendel van een vislijn). Ze sluit deze aan op m'n infuus. Radioactivity! 
Na een half uurtje doezelen en heel stilletjes liggen, mag ik mee voor de PET-scan. Mijn hoofd wordt vastgelegd, net als mijn armen. De verpleger informeert me dat ze aan het begin van de scan een vloeistof zullen toedienen, die heel warm kan aanvoelen. En of dat warm aanvoelt. Ik voel de warmte van m'n keel over m'n maag naar m'n blaas gaan. Wat een vreemd gevoel.
Om 9u40 nemen we de bus richting centrum. Zoet stelt voor even over de markt te wandelen. Ja maar ik heb eerst wel honger, dus zoeken we ons een plaatsje bij Coffee Cup.
Ik kies voor een heerlijke choco tiramisu en chocolade twist. Mmmm, lekker.
We snelwandelen over de markt want de wind is ijzig en snijdend koud.
Ik vraag Zoet om even over de Lei te lopen, dan weet ik alvast waar Altijd Mooi is.
Laat ons maar snel de bus terug naar het ziekenhuis nemen. In de cafetaria is het lekker warm. Ook het broodje smaakt.
Zoet wordt effe zenuwachtig omdat men hem van het kaske naar de muur stuurt wanneer hij een parkeerkaart om dichtbij het oncologisch dagcentrum te kunnen parkeren, probeert aan te vragen.
We zullen dat samen es in orde brengen, en dus volgen we de blauwe pijl, naar oncologische geneeskunde. Jammer genoeg kan men ons daar niet het nodige document overhandigen maar we worden vriendelijk verder geholpen en er wordt zelfs voor ons gebeld. Het attest zal klaarliggen. Volg de beige pijl. Deze volgen we en zo komen we in het oncologisch dagcentrum. De dame aan het onthaal verwacht ons al. Dus hier zal ik volgende week mijn échte strijd beginnen. Zo ziet "the arena" er uit. Oke!
Nu naar het CDC want daar heb ik om 13u30 afspraak voor het plaatsen van de poortkatheter. Bericht van Els. Een dame die ze heel goed kent, heeft haar pruik - net echt haar - gekocht bij Altijd Mooi. Dat zit dus goed.
Ik word door een kleine verpleegster binnengeroepen en ze beantwoordt heel graag alle vragen die ik haar stel. Ze biedt me een geweldig ziekenhuiskleed(je) aan. Dat heb ik nog niet in m'n garderobe. Even later komt ze me in mijn nieuwe tenue ophalen en brengt me naar een wachtzaal waar nog 2 andere patiënten wachten. Eén dame ligt in een bed en de andere zit in een deken gewikkeld. Als je het koud krijgt vraag dan maar een deken. Ik heb het helemaal niet koud... Angstzweet?
De patiënte in het bed wordt meegenomen naar het operatiekwartier en ik knoop het gesprek aan met de dame die naast me in haar deken gerold, zit te wachten. Ze heeft al 4 chemo-kuren gehad en krijgt nu pas een katheter. Jammer dat ze die niet voor haar eerste behandeling kreeg, want door de agressiviteit van de toegediende stoffen zijn haar aders ondertussen helemaal ontstoken. Nancy, waarom ben je in godsnaam bang? Wees eerder blij. Ze omschrijft me haar gevoelens toen ze na de 3de chemo in de douche stond en haar haar in grote plukken op de douchevloer zag belandden. 
Het is ondertussen 13u45. Er wordt een franstalig koppel de wachtzaal binnengebracht. Terwijl Madame haar neus in de lucht steekt, schuift ze het gordijn tussen hen en ons dicht. Zo! Sociale mensen neem ik aan. Mevr. Pauwels wordt geroepen. We zitten hier allemaal voor hetzelfde, realiseer ik me. Plaatsen van een katheter omdat we een tweede kans op leven krijgen. Wat gaat die franse trut dan tegen de arts zitten zeuren over het feit dat ze nog geen 50 jaar is en haar decolleté niet wil laten beschadigen met een litteken. Grrr! Ik ben ook nog geen 50 jaar! Maar eerlijk gezegd kan het me geen barst schelen waar de katheter wordt geplaatst. Ik vertaal het gesprek tussen de arts en Monsieur et Madame voor Mevrouw Jannsens uit Limburg. (Gij begrijp da gesprek moar ik verstoa helaas geen frans) De verpleegster ziet en hoort dat ik me lichtelijk heel erg begin te ergeren in de klaagzang van Madame Decolleté. Dokter, ik denk dat we moeten verder doen want anders komen we in tijdsnood. Mevrouw Renders, komt u al maar mee.
Daar gaan we. Ik wens mevrouw Janssens succes en stap kordaat mee naar het operatiekwartier. Het gaat er vrij chaotisch aan toe, dankzij Madame Decolleté loopt iedereen op de tipjes van de tenen. De vrouwelijke arts geeft me een gedetailleerde uitleg van wat ze allemaal gaat doen. Mag ik "het" even zien vooraleer we beginnen. Ze toont me een wit dun buisje dat ze in m'n ader zal aanbrengen en schudt met een zakje waar 4 of 5 verschillende vormpjes van katheter inzetten. Ik denk dat we voor jou deze zullen nemen. Ik ben akkoord. Tis een mooie (aja hij blinkt en ekster die ik ben...) Dan maakt ze met speciale stylo aantekeningen op mijn rechterschouder zodat ze weet waar ze 'm gaat inbouwen. Ik krijg koude plakkers op mijn been, buik en linkerschouder geplakt voor de monitoring. Dan ontsmet ze m'n linkerkant van borst tot onder m'n kin. Brrr. Das fris. Er worden blauwe doeken over m'n schouder en onder m'n kin gekleefd. Maar goed ook dan hoef ik die instrumenten niet te zien. Niet schrikken, hier komt de prik van de lokale verdoving. Op de achtergrond hoor ik op Q-Music een mooi liedje : Tout Va Bien - This Fight
Ik voel vanalles maar kan het niet precies thuisbrengen tot ik plots een scherpe pijn voel. Das precies nog niet genoeg verdoofd! Een mannelijke arts komt haar hulp inroepen want in het andere operatiekwartier heeft hij een probleem met het plaatsen van een katheter. Neem jij hier over dan neem ik voor jou over. Ik leg alvast de ader voor jou vrij. Niet vergeten dat ik allergisch ben aan de hechtingsdraad, vraag ik voor alle veiligheid nog even. Oke, boodschap wordt genoteerd.
Ook deze arts praat me door de operatie en legt me uit wat hij doet. He buisje is in m'n ader gebracht en nu moet hij de poort plaatsen. Dit kan wat vervelend zijn, want ik moet plaats maken. Even vergelijk ik m'n schouder met een vogelnestje. Alhoewel, het ei moet je wel een stuk voorzichtiger in het gehakt duwen. Lukt het misschien niet beter met hamer en bijtel? Eindelijk heeft het implantaat dan toch zijn plaatsje gevochten en alles wordt weer netjes dichtgenaaid.
Spacewoman is in the house. Vanaf nu ga ik door het leven met een barcode, serienummer en supersonisch glitterimplantaat.
Terug in de wachtzaal waar Zoet het zich gemakkelijk heeft gemaakt. Hij ligt languit in een zetel en slaat net een pagina van zijn boek om. Even bekomen en bijpraten. Ook hij heeft zich enorm geërgerd aan de klaagzang van Monsieur en Madame Decolleté. Gelijkgestemde zielen.
Terug thuis kruip ik dadelijk in bed. Uitgeteld. Ons ma belt om te horen hoe het vandaag is geweest en even later heb ook Fien aan de telefoon. 
Tegen 18u20 maak ik me klaar want deze avond hebben we een etentje met alle vrienden van de WTC Freebikers in het Sparrenhof in Langdorp.Gelukkig heeft de dokter goed verdoofd dus ik kan het volhouden maar om even voor 02 uur moet ik toegeven aan de pijn.