Genietdagje

Afspraak bij Véronique van Altijd Mooi. Op de Kapucijnenvoer worden tentjes opgezet, voor de officiële inhuldiging van de vernieuwde straat.

Fien komt iets later aan, nadat ze Louize naar dansles heeft gebracht.

Véronique neemt ons mee achteraan in de winkel waar ik me installeer in een zetel voor haar grote spiegel. 

Ze komt terug met wel een doos of 15. Pfff,.... moet ik daar uit kiezen? Je weet niet waar je aan begint....

Uiteindelijk blijven er - na meer dan een uur kiezen - nog 3 opties over. Alleen, met géén van de drie pruiken heb ik een echte "klik" gehad.

Véronique stelt me voor om de 3 overblijvende pruiken mee naar huis te nemen, zodat ik rustig, in mijn eigen omgeving en met hulp van mijn 3 mannen, een keuze kan maken.

Ik vraag toch nog even voorzichtig of dit de enige kleur is waarin die ene pruik verkrijgbaar is. Er wordt gezocht en nee... er zijn nog meerdere kleuren beschikbaar. Ze zal deze vandaag nog bestellen. Volgende week hebben we opnieuw afspraak. De drie pruiken blijven dus nog even in afwachting.

Wanneer we buitenstappen bij Altijd Mooi, onder een stralend zonnetje, speelt een leuke band jazzmuziek en wordt er overal gelachen en gepraat bij een glaasje.

Nu snel naar huis, want rond 13 uur komt Hedwig me oppikken en gaan we naar Hulst.

Had ik de strijd met the Beast niet moeten aangaan, dan had ik hier met haar het hele weekend met een kraampje gestaan op de Brocante Fair Montmartre, in de gebouwen van Morres Meubel.

Als we de parking oprijden, zie ik Rudi net buitenkomen. Het weerzien is heel warm. Tante Ki en Mie knuffelen me haast te pletter. Geweldig dat ik zo'n warme, lieve mensen om me heen heb. 

Blij weerzien met Leontien, Corrie en Yvonne. Zo'n geweldige dames die allemaal mijn passie voor brocante delen. Ik geniet met een grote G...

Terwijl ik aan een kraampje sta te snuisteren, krijg ik van iemand een schouderklopje... Renée, een lieve dame die ik via facebook ken, heeft me herkend. Ook zij volgt m'n blog en het doet me deugd dat ik zelfs mensen, die ik niet persoonlijk ken, meeneem op mijn tocht ten strijde tegen the Beast. 

Een blonde dame lacht even naar me en ik denk... zou dat Marina zijn? Maar ik herken haar niet van de foto's...

Als ik aankom aan het kraampje van Karin, waar ik een manteltje voor Marina afgeef, staat de blonde dame plots naast me. Het was inderdaad Marina, samen met Sandra. En daar is ook Ria die hier met een prachtig kraam staat.

Halfweg ons tweede toerke voel ik dat mijn antwoorden minder krachtig worden. Hedwig merkt het ook. Begin je moe te worden? Ja, ik ben echt moe (maar o zo blij dat ik er ben).


Ik rust even op een bankje op de Esplanade, en Hedwig gaat op zoek naar dat Engelse theesetje dat ze aan één van de kraampjes zag. Ze komt terug zonder Engels theesetje, maar met een prachtig boeket gemaakt door de Rozenmakerij Tilburg. Deze is voor jou... en ze overhandigt me de mooie ruiker zachtroze (papieren) rozen aangevuld met gipskruid.
Het parfumflesje op de foto hiernaast kreeg ik van Ria, en de witte hyacint van Inneke.



Rond 18 uur vertrekken we richting Leuven en ik ben blij dat ik thuis ben, maar ook zo blij met het genietdagje waarop ik werd getrakteerd, dankzij Hedwig. En... natuurlijk ook supercontent met de mooie dingen die ik heb kunnen meebrengen.

Ik ben uitgehongerd ...alleen, ik proef dus echt wel niks. 

Om even voor 22 uur geef ik Zoet een zoen en kruip ik mijn bed in. 

Vrijdag

't Ging vandaag iets minder vlotjes als gisteren. Blij dat er op vrijdag een uurtje minder gewerkt wordt. 

Waar blijft m'n bestelling van Mooi Hoofd? Met één mutske kan ik geen garderobe aanvullen zenne... 

Na het werk nog even langs de post. Pakketje uit Engeland met 2 vintage turbans ophalen. Michiel vindt ze maar niks... maar gij moet ze dragen he mama...

Ben er nog steeds niet uit of ik ook voor 'n pruik ga. Morgen om 11 uur afspraak bij Altijd Mooi, samen met Fien. Ik zie dan wel.

Maar nu, voor ik iets eet, toch even uitrusten in bed.

Moe maar tevreden

Jawel, ik heb de moed om zo naar het werk te gaan. Wat ben ik snel klaar. Het scheelt zeker 20 minuten nu ik m'n haren niet hoef te brushen.

Ik hou er de spanning in en wacht tot ik m'n make-up op heb en m'n juwelen heb aangedaan, alvorens m'n mutsje aan te trekken.

Doe ik er nog een extra sjaaltje over? Of zo laten? Zoet beslist "je bent mooi zo, je hoeft geen extra sjaal meer".

Tijdens de rit naar het werk vraag ik me af of ik bekeken wordt? So be it... ik ben veel te opgetogen dat ik naar het werk kan om daar verder over te piekeren.

Op de trap kom ik Annick tegen. Je ziet er goed uit! Ik haal even diep adem als ik de deur van de afdeling waar ik werk, openduw. Alle collega's zijn even blij als ik zelf dat ik er ben. 

Dit was de juiste beslissing. Ook al ben ik tegen 16u30 stikop, ik heb een emotionele boost gekregen... 

Straks afspraak bij Brenda voor m'n nageltjes. Deze keer wordt het een "frenchke". Na het avondeten rol ik me nog even op in bed en Maarten roept me om 19u30 zodat ik tijdig op m'n afspraak ben.

Altijd even warm onthaald bij ons Fabi. Deze keer moet de fles gouden glitter cava er aan geloven. 

Om iets na 22 uur kruip ik moe maar tevreden, onder de wol.

Nothing compares 2U

Dit wordt een goeie dag, ik voel het. Mijn gedrevenheid is terug en ik ruim met heel veel moed mijn kledingkast op. Dat was nodig! Strijk gedaan en alles ligt netjes in de kasten. 

Er valt een kaartje in de bus. Brecht? Van Marielle. Ik ken haar helemaal niet persoonlijk, maar ik weet dat het een superlieve madame is. Ze is zelf net aan haar rug geopereerd en toch kan ze het niet laten om mij een hart onder de riem te steken. Een opkikkertje op Facebook van Christel. Wat geniet ik van deze dingen!

Deze avond gaat het gebeuren. De jongens en Zoet zorgen er voor dat ze thuis zijn en rond 18 uur komt ook Fien langs. De keukentafel wordt aan de kant geschoven en het scheergerief wordt bovengehaald. Ik sluit mijn ogen en daar gaat Maarten met de tondeuse door mijn steeds meer loslatende haren. Binnen een kwartier heb ik een Sinead O'Connor kopke.... Nothing compares to you....

Als ik onder de douche uitkom, durf ik mezelf amper in de spiegel te bekijken. En wat een vreemd gevoel als ik over mijn geschoren hoofd wrijf.

Fien vraagt om m'n mutsje es aan te trekken... Ik kijk Maarten aan en hij zegt... Nee zenne, zo ben je net een kankerpatiënt... Ben ik dat dan niet?

s' Nachts heb ik kou aan mijn hoofd... Morgennacht moet ik maar een slaapmutsje aantrekken.

Durf ik morgen zo wel naar het werk te gaan?

Fris en fruitig

Ik voel dat het elke dag wat beter gaat. 
De laatste dagen weinig verzet. Wat opgeruimd en voor de rest in bed en zetel gelegen. Krachten verzamelen tegen de volgende strijd die er volgende week alweer staat aan te komen. "Cocoonen" zullen we het maar noemen, he Fien.

Gisteren besloten om enkele petjes / mutsjes te bestellen bij Mooi Hoofd in Nederland. Mijn haar begint serieus pijn te doen. Elke haal door mijn haar toont me dat het niet lang meer zal duren vooraleer we zullen moeten gaan snoeien. Maar ben ik daar wel al klaar voor? Zal ik daar ooit klaar voor zijn?

Deze namiddag wordt er een groot pakket geleverd. Ik denk "levering uit Nederland - Mooi Hoofd ?" maar wat een grote doos om enkele petjes in te verpakken.Hoe groot is mijn verbazing als ik de doos opendoe. Er zit een grote mintgroene doos in met idem strik... Rituals... en een kaartje. Dit is zooooo leuk, Mies! Nen hele ferme knuffel en nog es bedankt voor dit "verwen-jezelf-je" Wat ben ik een rijk mens met al die lieverds die me steunen.

Dus nu zit ik fris en fruitig gewassen in de zetel, ingesmeerd met de meest heerlijke bodylotion met witte lotus. 

En... met wat geluk kan ik donderdag aan het werk.

Wat een week

Pfff! Ik heb een paar keer gedacht... Waar ben ik in godsnaam aan begonnen?
Hier kan niemand je op voorbereiden. Heb zeer zeker héél moeilijke momenten gehad, maar dankzij al jullie steun, zet ik door.

Maandag nog zieker dan de dag voorheen. En moet ik zo morgen naar het ziekenhuis? 

Gelukkig is Zoet er om bij me te zijn. De verpleegster die de bloedname doet, vraagt hoe ik me voel. Waar zal ik beginnen? Ik heb minstens 5 keer per dag een bloedneus. Mijn mond en keel voelen alsof ik 2 weken niets anders dan smoeletrekkers heb gegegeten. Mijn lippen zijn heel droog en geschilferd als een ananasschil. En mijn gezicht schilfert. Sinds gisteren sta ik vooral op mijn bovenlichaam vol met lelijke rode zweren. Is dat wel normaal? Daar wordt toch een dokter en zelfs een dermatoloog bijgehaald. Heb ik de windpokken al gehad? Ja, het jaar dat ik met ons maake en Pitteke  in de Paasvakantie met het vliegtuig naar Cavalaire ging... Weet ik nog goed, want ik mocht toen niet in het zwembad.
Voor de constante diarree mag ik Immodium innemen. Ik krijg een mondspoeling voorgeschreven en voor de huiduitslag antibiotica en zalf. Blij dat ik terug m'n bed kan opzoeken.

Berichtje van Sandra... Je helpt ons er aan te herinneren hoe belangrijk de kleine dingen zijn. Dat lees ik graag. De boodschap is meegeven. Genieten van het leven!

Woensdag brengt geen beterschap. Slapeloze nacht gevolgd door een dag vol pijn. In mijn lichaam woedt een strijd en ik zal het geweten hebben.

Ik lig in bed en sla even de laptop open. Op mijn Facebook-tijdlijn vind ik een boodschap van mijn broer....

Het geeft me een raar gevoel..
Het gevoel hoe het leven van de éné dag op de andere kan veranderen. Dat éne moment die een twist geeft aan simpelweg alles.
Het moment waarbij ik het slechte nieuws hoorde, het moment.. dat mijn visie en hoe ik naar de toekomst keek een andere wending kreeg.
Dag na dag, besef ik dat we alles meer en meer moeten evalueren. Het leven, onze job, onze levensstijl, de toekomstvisie en simpelweg de manier van denken!
Hier zijn we dan, het product van de natuur!
Het individu dat zich zo groot voelt en langs de andere kant zo klein in deze immens grote wereld.

Het moment dat overgaat in een verhaal.
Een verhaal waar je moeilijk kan op anticiperen en slechts kan hopen dat het goed afloopt.
Een verhaal met zijn eigen leven, zijn eigen doen en denken.
Een verhaal dat zich nestelt in ons geheugen en die dagelijks een aantal keer door ons hoofd gaat.
Een verhaal van tegenslag, maar ook van levenslust en optimisme.
Een verhaal van een gevecht, een strijd tegen datgene dat je niet kan zien.

De eerste stappen zijn gezet in de richting van het genezingsproces.
De eerste stap.. chemo.. een gif om dat andere gif te lijf te gaan.
Dat gif die je nog miserabeler laat voelen, maar tevens een houvast is!!!
Een houvast dat je zegt dat het later gaat beter zijn!!

Sessie één, de eerste stap in het onbekende.
Het onbekende waar je met alle advies in de wereld niet kan op voorbereiden.
Het moment waar ik van verwacht dat iedereen doodsbang is voor hetgene dat gaat komen.
Daar zit je dan op het bed met die geweldige roze t-shirt al lachend en stralend. smile-emoticon
Ook hier passeren de woorden "think pink" door mijn gedachten.
Met een smartphone te hand gaat het moment nu de levensbibliotheek in, samen met die blogposts die je reeds geschreven hebt.

De bokshandschoenen zijn aangetrokken, nu komt Firmin den bokser op het toneel en laat je de power rangers en de ninja turtles achter jou.
Die drie kleine zinnetjes in je facebook post zeggen meer dan genoeg.
Ze bewijzen dat je je er wel gaat doorslaan al vechtend.. ronde na ronde.
Die drie kleine zinnetjes vormen een motivatie voor jezelf als voor anderen.
Een motivatie voor andere mensen die zich in gelijkaardige situatie bevinden.
Die aantal simpele kleine woorden die immens véél respect afdwingen.
Keer op keer denk ik terug aan de woorden "uw zus is een straffe madam" en aan Balthazar Boma "mijn gedacht!".

Ik ben er zeker van dat alles goed komt, met zo'n ingesteldheid kan het ook niet anders.
En moest het ergens ééns tegenslagen, weet dat we er voor je zijn! We zijn maar een telefoontje van jou verwijdert.
In de slechte momenten kijk even terug naar het traject dat je al hebt afgelegd met zovéél optimisme en levenslust!

... en bovenal wees vol energie zoals Firmin op de kleine WC wink-emoticon ...

https://www.youtube.com/watch?v=GIe_9WMLJAA

firmin joggen is gezond hé

Dit komt zo recht uit het hart en had ik net nodig. Dank je mijn lieve broer. 

Terwijl ik zijn tekst nog es lees, staat Maarten ineens naast mijn bed met een pakje. Fien is dit hier komen afgeven voor jou. Ik haal een zachtroze superzacht gebreid jasje uit de verpakking. Zo lief. Dat was toch écht niet nodig. Maar het verwarmt mijn hart en ik weet, niet opgeven, je staat er niet alleen voor.

Donderdag is nog moeilijker dan de dagen voorheen. Dit kan toch niet zijn. Paniek! En dit is nog maar de eerste sessie...Ik spreek mezelf moed in en denk aan de woorden "ge staat er voor en moet er door"...
's Avonds zet Maarten me in een oliebad... Waar is de tijd dat ik hém zijn badje gaf? Hij smeert me in met m'n zalf tegen de huiduitslag en terwijl ik uitrust op bed, brengt hij me lekkere pannenkoeken. Die smaken.

Allez hop, raap je positieve energie onder je arm en hopelijk gaat het morgen beter.

Maar vrijdag is het echt niet beter. En ik moet om 15 uur weer in het ziekenhuis zijn. Dat betekent uit bed komen, wassen en aankleden. Lukt dit me wel? Ja, met heel veel moed, en peptalk van Maarten uiteindelijk wel. Vandaag worden de draadjes van het plaatsen van de poortkatheter verwijderd. Het is enkel voor een bloedname, mevrouw Renders? vraagt de verpleegster. A nee, ook de draadjes nog. Die zullen we er dan ook es rap uithalen se. Ik denk het niet, dat gaan we heel voorzichtig doen, want de boel ziet er nogal rood ontstoken uit, en dat ziet de verpleegster ook dadelijk. Bloedafname en draadjes check. Ik wil niet klagen, maar kan er alstublieft es naar mijn mond worden gekeken? Ik kan amper praten. 
De dokter ziet dadelijk wat m'n probleem is en er wordt gevraagd om m'n aften te laseren. Dat neemt de pijn wat weg. Ik krijg net zoals de verpleegster een zwarte met roze glazen (echt waar) Bono-bril en ze gaat met een soort van lamp over de binnenkant van mijn mond. Heel even kan ik weer lachen maar de pijn is niet voor lang weg. Maarten brengt het voorschrift voor de voorbereiding van een mondspoeling binnen bij de apotheek. Morgen om 10 uur mag deze opgehaald worden.

Morgen is een nieuwe dag waarop ik me hopelijk wat beter voelen mag.

Moeilijk

Wat een prachtige dag was het vandaag. Zo jammer dat ik niet even heb kunnen genieten van de eerste zonnestralen. Ik hoor de buurmeisjes buiten spelen, terwijl ik in bed lig. Dit gaat toch niet het scenario zijn voor de komende maanden? Ik mag hopen van niet.

Mijn lichaam heeft het echt wel moeilijk om te strijden tegen de giftige stoffen. Zou ik morgen aan het werk kunnen? Misschien moet ik toch maar luisteren naar m'n lijf en het nog een paar daagjes rust gunnen, weerstand opbouwen...

Berichtje van M. uit O. (Mies). We hebben het over haar verliezen, wanneer zij haar haar liet scheren en ze geeft me een tip over waar ik sjaaltjes kan kopen. 

Ik surf ook naar de site van Mooi Hoofd waar ik verschillende ideetjes vind om sjaaltjes te knopen. 'k Zal es kijken wat ik in mijn kast heb se... 

Als Maarten thuiskomt van zijn voetbalmatch stelt hij voor om morgenavond, als het goed weer is, een klein toerke te gaan wandelen. Buitenkomen, frisse lucht opdoen. Prima idee, jongen.

Pink flowers

In tegenstelling tot wat ik had gehoopt, voel ik me vandaag nog miserabeler als gisteren.

Ook al heeft Zoet de speculoospasta voor me op tafel gezet, het ontbijt proeft naar "niets".

Pitteke en ons maake komen rond 10u45 langs. Ze hebben lekkere cava rosé mee en een superlief kaartje. En als je het moeilijk hebt, en ik ben niet in je buurt, lees de tekst dan maar es, zegt maake me, terwijl ze me de envelop overhandigt.
De tekst zegt alles...  "ik sta er niet alleen voor".

Ik ben uitgeput wanneer ze vertrekken, en sleur me naar m'n bed, waar ik de hele namiddag blijf liggen, tot Ruben er is.

Wat ziet hij er goed uit. Ben zo trots op mijn broer. Hij heeft me een prachtig boeket bloemen bij... Pink flowers.... Dank je, mijn broer!

Confronterend

Grieperig, m'n botten "knagen" alsof ze constant samenkrimpen. Dit is geen leuk gevoel. 
Maar om 10 uur heb ik met Fien afgesproken bij Altijd Mooi. Dus raap ik m'n energie bij mekaar en zorg dat Zoet me om even voor 10 uur voor de deur van Haarwerken De Wit afzet.
Ik haal even diep adem en bel aan. Geen reactie. Dan nog maar even bellen. Als de deur dan nog niet wordt geopend probeer ik via GSM contact op te nemen. Altijd Mooi is sinds een week verhuisd naar de Kapucijnenvoer. Gelukkig heb ik mijn personal driver mee en ik ben blij dat ze Leuven kent als haar binnenzak (van haar handtas).
Om 10u15 doet Véronique de deur van haar nieuwe zaak voor ons open en neemt ons mee naar een ruimte achteraan waar ze me installeert voor een grote spiegel.

Ik krijg een heel gedetailleerde uitleg van wat ik de komende dagen mag verwachten, hoe het zal zijn als ik m'n haar begin te verliezen. Dat het geleidelijk aan in kleine plukjes zal zijn. De meeste dames nemen de beslissing om hun haar te laten scheren zo'n 14 dagen na de eerste chemo. Ik heb nog wat tijd om me voor te bereiden...

M'n eigen haar en kapsel wordt grondig bekeken en ze brengt me de eerste pruik. Geloof het of niet maar ik ben zenuwachtig als ze het haarstuk over m'n eigen haar trekt. Ik bekijk mezelf in de spiegel en denk, dit valt best mee. De kleur leunt fel aan bij m'n actuele kleur, het haar is alleen wat langer in de hals.

Het voelt ook net als echt haar aan. Hier kan ik me wel in vinden. Ze stelt me nog enkele haarwerken voor en we beslissen te kiezen uit het kapsel van de eerste pruik, maar in een andere kleur. Veronique zal enkele haarstukken bestellen en zodra ze deze binnen heeft, mag ik langskomen voor verdere keuze.

Mag ik ook nog even een sjaaltje proberen aub. Ik heb geen hoofd voor een hoed of sjaal, komt dit dan wel goed? Jawel hoor, ook dit valt best mee. Ondertussen belt Josiane aan. Zij wil graag nog een paar sjaaltjes kopen. Volgende week dinsdag begint ze met haar tweede chemo. Ik zie haar niet van waar ik zit, maar ik kan wel horen dat het een energieke, moedige dame is. Dus schuif ik even achteruit en knoop het gesprek aan. Ze draagt ook een pruik die ze bij Altijd Mooi kocht en het ziet er zo naturel uit. 

Om iets na 11u30 zijn we terug buiten. Ik heb alvast 1 sjaaltje (mutsje) gekocht voor alle zekerheid. 

Zullen we nog even naar de markt gaan? Daar hebben ze ook sjaaltjes... Ik koop er 3 om de rand van m'n mutsje op te fleuren.

We zijn het er over eens dat dit wel heel erg confronterend was. 

Jij bent moe he?  Fien merkt ook alles... Jawel, ik voel me alsof alle energie uit me is weggestroomd. Ik ben dan ook blij als ze me thuis brengt. 

Zoet heeft het middageten ondertussen al klaar en terwijl hij afruimt, kruip ik m'n bedje in. 

Hedwig komt langs met een grote doos "leesvoer", allemaal tijdschriften die mijnen dada zijn .. Ariadne Brocante, Landelijk Wonen... Leuk.

Tijd om het etiket van m'n mutsje te knippen en het al even te proberen met de sjaaltjes van de markt. Wanneer ik het etiket losknip, zie ik het merk van het mutsje... "Christine"....

Dankbaar

Vandaag ben ik een stuk minder energiek. Geen fut. Ik kom dan ook de dag door van zetel naar bed en terug. 

De warmte in 'n handpalmen en voetzolen lijkt iets weggetrokken. Ik voel wel een knagend gevoel daar waar het gezwel zit. Zou dat normaal zijn? Waarschijnlijk wel. Een teken dat de cocktail zijn werk doet. 

Ons maake belt om me even te horen. Yess, dit weekend komen ze op bezoek.

Fien komt even langs, en de Prins van Melkwezer belt, net als Bernadette. Berichtje van Katrien. Hoe voel je je? 

Dankbaar.

Pyjamadagje

Om 02u30 ben ik wakker en kan de slaap niet meer echt vatten. Zoet moet al om iets over 05 uur naar het werk. M'n wekker staat voor Maarten, die om 09u30 les heeft. Natuurlijk ben ik net weer ingedommeld als de wekker afloopt. Ik vind niet de moed om uit bed te komen om samen met hem te ontbijten. Hij vraagt me hoe ik me voel en ik moet zeggen "raar". 
Wat misselijk, keelpijn, hoofdpijn maar vooral last van m'n hand- en voetzolen. Ze hebben heel warm alsof ik ze op een hete plaat heb gezet. Voor hij naar school vertrekt, brengt Maarten me nog gauw een paracetamol. Lief jonk.

In de loop van de dag merk ik dat ik amper iets smaak en veel dorst heb. Maar als ik me zo mag voelen na elke chemo, ben ik dankbaar.

Ingrid, de buurvrouw komt langs met een versgebakken appelcake. Mmmm, lekker!

De berichtjes of telefoontjes van velen verwarmen m'n hart. Fijn te weten dat jullie aan me denken.

Firmin den bokser!

Om welk uur hadden we de wekker gezet? O ja, dus nog even tijd om de krant door te nemen en me dan stillekes klaar te maken. Zoet begint al te stressen dat we nooit op tijd gaan zijn. Rustig menneke, het komt goed!

Ik maak mezelf en m'n tas klaar en gewapend met m'n roze fleece deken, Ipad en Zweedse puzzel (en snoepjes voor een eventuele kleine honger) stap ik om 7u45 in de auto.

We parkeren vlotjes op parking 7, aan de ingang van het oncologisch dagcentrum.
Daar neem ik m'n volgnummertje (jaja dat was ik niet vergeten) en Zoet vraagt me 150 gr hesp mee te brengen. Ik kijk hem fronsend aan terwijl hij me uitlegt dat de nummertjes hier dezelfde als bij de beenhouwer zijn. 'K was niet mee se.


Kamer 261 wordt me toegewezen en ik kies het bed aan de venster.
Mijn verpleegster vandaag is Martine, even vriendelijk als iedereen die ik hier al heb ontmoet. Ook Liesbeth komt even goeiedag zeggen. Leuk. Ze bekijkt m'n nagels en ik antwoord alvorens ze iets kan zeggen, dat ik niet heb geluisterd en toch transparente nagels heb laten zetten. Zorg maar dat de professor het niet ziet... Die wist gisteren niet eens wat gelnagels zijn. Poeh.
Voor Cristine dienen er enkele bloedmonsters te worden afgenomen.
Ook m'n bloeddruk wordt nog even gemeten en nu is het wachten tot de cocktails zijn klaargemaakt door de apotheek. Zou om ongeveer 9u30 moeten zijn.
Dus wachten we geduldig. He Zoet?

10u40. Let the battle begin!
We zijn vertrokken voor de eerste chemo, nl. Pertuzumab. Deze moet gedurende 1 uur doordruppelen en nadien zal er gespoeld worden met fysiologisch serum.
Ik realiseer me hoe blij ik ben met m'n glitterimplantaat. Geen last van naalden die in m'n arm in de weg zitten. Luxe!

12u50 starten we met de 2de van de 4 cocktails, Herceptine. Deze druppelt gedurende 1u30 en wordt nagespoeld gedurende 30 minuten.
Terwijl Zoet zijn middagmaal in de cafetaria eet, geniet ik van het zonnetje dat binnen schijnt. Goei keuze van bed, Nancy. 
Ik bel even naar m'n soulmate (Fien) om haar te briefen.
En daar zijn ze dan met de ijswanten en - schoenen. Dit vind ik echt maar niks want dat betekent dat ik nu de meest agressieve cocktail krijg toegediend. 
Maarten belt om te horen hoe het gaat en Zoet zegt hem dat hij in het ziekenhuis zit bij Firmin Den Bokser. Dus geen Ninja Turtle, geen Power Ranger, geen Darth Vader, noch Megamindy, ... maar wel 
Firmin Den Bokser!!

Deze cocktail bezorgt me een misselijk gevoel en ik krijg vapeurs. Bovendien moet ik heel vaak gaan plassen van al die spoelingen.

Na chemo 3 krijg ik nog extra toediening van product tegen misselijkheid en anti-allergie.

Om even voor 19 uur heb ik m'n eerste ronde in de boksring er op zitten.

Benieuwd hoe mijn lichaam zal reageren.

I'm in for Cristine!

Maandagmorgen. Het loopt echt niet zo vlot als andere dagen. Maarten zet me aan de bushalte af en ik ben blij dat de bus er dadelijk is. Alleen zit er zo veel volk op, dat deze bus niet stopt. Dan nemen we maar de volgende. Ook deze bus zit al afgeladen vol, en ik kan me nog net een zitplaatsje bemachtigen. De volgende halte stapt een jonge mama op met een klein meisje aan de hand en een baby in de buggy. Alle drie hebben ze afrikaanse roots en mama en het meisje spreken vloeiend nederlands. Ik maak wat plaats voor de buggy en het kleine meisje. Wat later hoor ik haar stilletjes vragen "wanneer mag ik op een stoeltje zitten?" en voor het ik weet, antwoord ik haar dat ik aan het station overstap, maar als ze wil, mag ze nu wel op mijn schoot zitten. Mama schenkt me een dankbare blik en het meisje kruipt dadelijk op m'n knieën. Kleine kroezeldotjes in het haar, kriebelen af en toe onder m'n neus.
Ik kom 10 minuten later dan gepland op de dienst functiemetingen cardio.
Na me te hebben aangemeld, zoek ik een plaatsje tussen de andere wachtenden. Even later hoor ik mijn naam en wordt ik door een vrij norse verpleegster in een kleedhokje geleid voor het maken van de EKG. Als ze me langs de andere kant de onderzoeksruimte binnenlaat, is ze plots een stuk vriendelijker bij het zien van m'n poortkatheter. Er wordt een 7-tal zuignapjes over m'n lichaam geplakt en nog geen 10 minuten later zit ik alweer in de wachtzaal. Nu nog even een echocardiogram, dan afspraak op oncologie... als het zo vlotjes gaat, ben ik nog voor de middag thuis.
Een andere verpleegster komt me na een kwartiertje ophalen en we lopen tussen de werkmannen, die ijverig bezig zijn met het vernieuwen van enkele ruimtes, naar een andere onderzoeksruimte.
Dit onderzoek zal zo'n half uurtje duren en dient om mijn hartfuncties te registreren. M'n hartkleppen worden bekeken alsook of ik eventueel vocht rond het hart heb. Maar de diagnose is goed, alles is prima in orde. Yeah! Met wat geluk mag ik mee met Cristine.
Om 9u45 meld ik me aan op het oncologisch dagcentrum, waar de dame aan het onthaal me er eerst vriendelijk op wijst dat ik een volgnummertje dien te nemen. Oeps, niet gezien, maar eerlijk gezegd staat het ook niet duidelijk aangegeven hoor. Daar zijn we het over eens. Ze verwijst me door naar box 228. Alleen... die is wel bezet. Ik spreek de verpleegster die net voorbijloopt aan en deze vraagt om toch even terug naar het onthaal te gaan.Ik moet nu toch niet weer een volgnummertje nemen? Nee, kom maar even door. Als ze me antwoordt dat ik best m'n vraag over de bezette box aan een verpleegster kan stellen, komt "het kaske naar de muur" boven en sterker als mezelf rolt de uitspraak over m'n lippen. Ze kijkt me even aan over haar bril en voor ik het besef, staat ze langs de andere kant van de balie om me persoonlijk te begeleiden naar een lege box. Vriendelijk maar kordaat geweest! Goe bezig Nancy. Zeg wat je denkt en vooral niet stressen.
Liesbeth komt me verwelkomen en neemt polshoogte hoe ik over m'n situatie denk. Ze heeft al snel door dat ik het positief bekijk en verwittigt me nog dat ik op de zotste afdeling van het ziekenhuis ben terecht gekomen. Geen probleem! 
Ze vraagt me om me te installeren in het bed, want ze gaat voor het eerst m'n poortkatheter aanprikken voor een bloedname. Brrr... nu al?! Na de 3-2-1 moet ik adem inhouden en synchroon prikt ze m'n glitterimplantaat voor "geopend". Dat viel best mee.
Daar is Hilde. Das een goed teken, want dat betekent dat ik nog meeloop voor Cristine?
Inderdaad, de resultaten van alle onderzoeken zijn goed, er is alleen nog geen definitief resultaat van de PET-scan maar tussentijds is de stand al zeer positief. Deze namiddag zal de dokter rond 14u30 langskomen om het traject te bespreken. Deze namiddag? Daar gaat m' vooruitzicht op vroeg thuis te zijn. Mag ik dan straks wel even naar de cafetaria want de beer in mijn buik brengt volgens mij geen geduld op tot na het artsbezoek? O, maar er is een middagmaal voor je voorzien hier op de afdeling. Top! 
Dus sms ik Zoet die tot 13u30 moet werken, want wil graag dat hij er bij is als ik de verdere informatie krijg.  
Na het deugddoend middagmaal neemt de assistente van professor Wildiers me mee voor een algemeen onderzoek van oren, keel,... en nog wat bijkomende vragen. Als ik terugwandel naar box 235 loop ik een knappe man tegen het lijf. Mijn eigen Zoet!
Wat later komt Hilde terug en geeft ons alvast de uitleg over welke 4 cocktails ik morgen zal toegediend krijgen nl. Pertuzumab, Herceptine, Taxotère en Carbo. Liesbeth is er bij komen staan en informeert me dat voor de Taxotère zal worden toegediend, ik ijshandschoenen en ijsschoenen zal moeten aantrekken. Deze zullen er voor zorgen dat m'n bloedvaten vernauwen, waardoor de Taxotère niet tot in de puntjes van m'n lichaam kan terechtkomen. Eng! 
Daar is de professor en het licht wordt op groen gezet. I'm in for Cristine!!!
De behandeling wordt door hem nog even verduidelijkt: 6 keer om de 3 weken chemotherapie, dan operatie en nadien nog 12 keer om de 3 weken chemo. Geen radiotherapie meer? Voorlopig niet. 
Ik krijg nog een resem voorschriften voor Medrol (anti-allergie) en Liticane (tegen de misselijkheid), een verstevigende nagellak en uiercreme die ik 2 keer per dag moet aan handen en voeten smeren. En last but not least een attest voor de mutualiteit met de vraag tot gedeeltelijke terugbetaling van een pruik ten gevolge van totale alopecia (kaalheid). Even over de nagels professor... Kan ik deze gelnagels houden? Wat zijn dat? Gelnagels? Die! kan u toch beter laten verwijderen. Shit! Daar had ik me niet aan verwacht. Maar wat moet dat moet... Toch?
We nemen de bus terug naar huis om even over 16 uur en daar zie ik de mama met het kleine meisje en de baby in de buggy op de bus. Mag ik dan nu op jouw schoot zitten, vraag ik haar, en haar grote bruine kijkers knikken mee als ze ja zegt.
19 uur afspraak bij Brenda voor m'n nagels. Ik wil m'n gelnagels helemaal niet kwijt! Dus ben ik niet braaf en vraag om een transparante gel te zetten. Compromis...check!
Ik sluit een gezellige avond af bij Fabi in de zetel met een lekker glaasje cava in de hand. Op de goede afloop!

Vijftig Tinten Grijs

En of het vandaag al een stuk draaglijker is. 
Ik krijg het lumineuze idee om een gratis fragment uit Vijftig Tinten Grijs te lezen via Ebooks. Na dit, weet ik... ik wil het boek helemaal lezen. Zeker voor ik met Fien de film ga kijken. Fien heeft de trilogie op haar e-reader en na een korte sms staat het SIT (Speciale Interventie Team) binnen vijf minuten in mijn keuken, gewapend met laptop. Bol.com wordt geraadpleegd en terwijl Telenet ons geduld op de proef stelt, passeert de tijd.
Morgen weet ik of ik met Cristine mee mag. Duimen maar!

Stil in bed

Een dagje van me weren tegen het knagende gevoel daar waar m'n katheter zit. Boterham smeren of neus snuiten lukt amper dus blijf ik veilig en stil in bed liggen. 
Morgen is het zeker en vast al draaglijker. Toch? Hoop ik.

Spacewoman

07u10. We zijn vertrokken voor opnieuw een dagje ziekenhuis.
Om 07u45 word ik verwacht voor een PET-scan. We volgen de oranje pijl naar de afdeling nucleaire geneeskunde. Hier was ik vorige week ook al es (toen de Biker gast langskwam).
Ik krijg een infuus in de arm en m'n bloedwaarden worden opgenomen. Dan krijg ik 3 bekers "wat het ook mag zijn" en een half pilletje. Ik mag me op een bed leggen en de verpleegster komt met een tafeltje aangereden waarop een soort van ijzeren hendel ligt (het doet me denken aan de hendel van een vislijn). Ze sluit deze aan op m'n infuus. Radioactivity! 
Na een half uurtje doezelen en heel stilletjes liggen, mag ik mee voor de PET-scan. Mijn hoofd wordt vastgelegd, net als mijn armen. De verpleger informeert me dat ze aan het begin van de scan een vloeistof zullen toedienen, die heel warm kan aanvoelen. En of dat warm aanvoelt. Ik voel de warmte van m'n keel over m'n maag naar m'n blaas gaan. Wat een vreemd gevoel.
Om 9u40 nemen we de bus richting centrum. Zoet stelt voor even over de markt te wandelen. Ja maar ik heb eerst wel honger, dus zoeken we ons een plaatsje bij Coffee Cup.
Ik kies voor een heerlijke choco tiramisu en chocolade twist. Mmmm, lekker.
We snelwandelen over de markt want de wind is ijzig en snijdend koud.
Ik vraag Zoet om even over de Lei te lopen, dan weet ik alvast waar Altijd Mooi is.
Laat ons maar snel de bus terug naar het ziekenhuis nemen. In de cafetaria is het lekker warm. Ook het broodje smaakt.
Zoet wordt effe zenuwachtig omdat men hem van het kaske naar de muur stuurt wanneer hij een parkeerkaart om dichtbij het oncologisch dagcentrum te kunnen parkeren, probeert aan te vragen.
We zullen dat samen es in orde brengen, en dus volgen we de blauwe pijl, naar oncologische geneeskunde. Jammer genoeg kan men ons daar niet het nodige document overhandigen maar we worden vriendelijk verder geholpen en er wordt zelfs voor ons gebeld. Het attest zal klaarliggen. Volg de beige pijl. Deze volgen we en zo komen we in het oncologisch dagcentrum. De dame aan het onthaal verwacht ons al. Dus hier zal ik volgende week mijn échte strijd beginnen. Zo ziet "the arena" er uit. Oke!
Nu naar het CDC want daar heb ik om 13u30 afspraak voor het plaatsen van de poortkatheter. Bericht van Els. Een dame die ze heel goed kent, heeft haar pruik - net echt haar - gekocht bij Altijd Mooi. Dat zit dus goed.
Ik word door een kleine verpleegster binnengeroepen en ze beantwoordt heel graag alle vragen die ik haar stel. Ze biedt me een geweldig ziekenhuiskleed(je) aan. Dat heb ik nog niet in m'n garderobe. Even later komt ze me in mijn nieuwe tenue ophalen en brengt me naar een wachtzaal waar nog 2 andere patiënten wachten. Eén dame ligt in een bed en de andere zit in een deken gewikkeld. Als je het koud krijgt vraag dan maar een deken. Ik heb het helemaal niet koud... Angstzweet?
De patiënte in het bed wordt meegenomen naar het operatiekwartier en ik knoop het gesprek aan met de dame die naast me in haar deken gerold, zit te wachten. Ze heeft al 4 chemo-kuren gehad en krijgt nu pas een katheter. Jammer dat ze die niet voor haar eerste behandeling kreeg, want door de agressiviteit van de toegediende stoffen zijn haar aders ondertussen helemaal ontstoken. Nancy, waarom ben je in godsnaam bang? Wees eerder blij. Ze omschrijft me haar gevoelens toen ze na de 3de chemo in de douche stond en haar haar in grote plukken op de douchevloer zag belandden. 
Het is ondertussen 13u45. Er wordt een franstalig koppel de wachtzaal binnengebracht. Terwijl Madame haar neus in de lucht steekt, schuift ze het gordijn tussen hen en ons dicht. Zo! Sociale mensen neem ik aan. Mevr. Pauwels wordt geroepen. We zitten hier allemaal voor hetzelfde, realiseer ik me. Plaatsen van een katheter omdat we een tweede kans op leven krijgen. Wat gaat die franse trut dan tegen de arts zitten zeuren over het feit dat ze nog geen 50 jaar is en haar decolleté niet wil laten beschadigen met een litteken. Grrr! Ik ben ook nog geen 50 jaar! Maar eerlijk gezegd kan het me geen barst schelen waar de katheter wordt geplaatst. Ik vertaal het gesprek tussen de arts en Monsieur et Madame voor Mevrouw Jannsens uit Limburg. (Gij begrijp da gesprek moar ik verstoa helaas geen frans) De verpleegster ziet en hoort dat ik me lichtelijk heel erg begin te ergeren in de klaagzang van Madame Decolleté. Dokter, ik denk dat we moeten verder doen want anders komen we in tijdsnood. Mevrouw Renders, komt u al maar mee.
Daar gaan we. Ik wens mevrouw Janssens succes en stap kordaat mee naar het operatiekwartier. Het gaat er vrij chaotisch aan toe, dankzij Madame Decolleté loopt iedereen op de tipjes van de tenen. De vrouwelijke arts geeft me een gedetailleerde uitleg van wat ze allemaal gaat doen. Mag ik "het" even zien vooraleer we beginnen. Ze toont me een wit dun buisje dat ze in m'n ader zal aanbrengen en schudt met een zakje waar 4 of 5 verschillende vormpjes van katheter inzetten. Ik denk dat we voor jou deze zullen nemen. Ik ben akkoord. Tis een mooie (aja hij blinkt en ekster die ik ben...) Dan maakt ze met speciale stylo aantekeningen op mijn rechterschouder zodat ze weet waar ze 'm gaat inbouwen. Ik krijg koude plakkers op mijn been, buik en linkerschouder geplakt voor de monitoring. Dan ontsmet ze m'n linkerkant van borst tot onder m'n kin. Brrr. Das fris. Er worden blauwe doeken over m'n schouder en onder m'n kin gekleefd. Maar goed ook dan hoef ik die instrumenten niet te zien. Niet schrikken, hier komt de prik van de lokale verdoving. Op de achtergrond hoor ik op Q-Music een mooi liedje : Tout Va Bien - This Fight
Ik voel vanalles maar kan het niet precies thuisbrengen tot ik plots een scherpe pijn voel. Das precies nog niet genoeg verdoofd! Een mannelijke arts komt haar hulp inroepen want in het andere operatiekwartier heeft hij een probleem met het plaatsen van een katheter. Neem jij hier over dan neem ik voor jou over. Ik leg alvast de ader voor jou vrij. Niet vergeten dat ik allergisch ben aan de hechtingsdraad, vraag ik voor alle veiligheid nog even. Oke, boodschap wordt genoteerd.
Ook deze arts praat me door de operatie en legt me uit wat hij doet. He buisje is in m'n ader gebracht en nu moet hij de poort plaatsen. Dit kan wat vervelend zijn, want ik moet plaats maken. Even vergelijk ik m'n schouder met een vogelnestje. Alhoewel, het ei moet je wel een stuk voorzichtiger in het gehakt duwen. Lukt het misschien niet beter met hamer en bijtel? Eindelijk heeft het implantaat dan toch zijn plaatsje gevochten en alles wordt weer netjes dichtgenaaid.
Spacewoman is in the house. Vanaf nu ga ik door het leven met een barcode, serienummer en supersonisch glitterimplantaat.
Terug in de wachtzaal waar Zoet het zich gemakkelijk heeft gemaakt. Hij ligt languit in een zetel en slaat net een pagina van zijn boek om. Even bekomen en bijpraten. Ook hij heeft zich enorm geërgerd aan de klaagzang van Monsieur en Madame Decolleté. Gelijkgestemde zielen.
Terug thuis kruip ik dadelijk in bed. Uitgeteld. Ons ma belt om te horen hoe het vandaag is geweest en even later heb ook Fien aan de telefoon. 
Tegen 18u20 maak ik me klaar want deze avond hebben we een etentje met alle vrienden van de WTC Freebikers in het Sparrenhof in Langdorp.Gelukkig heeft de dokter goed verdoofd dus ik kan het volhouden maar om even voor 02 uur moet ik toegeven aan de pijn.

Zo veel vragen

Vandaag heb ik zo veel als mogelijk proberen af te werken op kantoor. Misschien ben ik volgende week terug aan het werk, misschien 16 februari, misschien later.... 
Zo veel vraagtekens. Wat brengt morgen? Volgende week?
Veel van de collega's komen me nog een hart onder de riem steken. Persoonlijk of via telefoon. Geweldig!
Ik kijk écht niet uit naar morgen. Ben vooral bang voor het plaatsen van de poortkatheter.

Genoten met een grote G

Om 17u30 komen we aan bij De Klimop. 
De sfeer zit eigenlijk al de hele dag goed. Kan ook moeilijk anders met de Prins in de buurt. En ik heb Koen aan de telefoon gehad. Geweldig om even kunnen bij te praten. 
Axel heeft Carine opgepikt en samen met Veronique wachten ze ons op. Je hebt een moeilijke periode achter de rug, Carine, maar je ziet er verdomme goed uit. 
We slaan alvast het menu open terwijl we wachten op onze sportieve Katrien, die met de fiets komt. En daar is Vera (Bie). Ook zij straalt. Het bewijs wat liefde met een mens kan doen. Jullie stoppen het niet onder stoelen of banken,dames, en het is jullie meer als van harte gegund.
Van het aperitief tot de muntthee, alles proeft zalig. Er wordt van plaats gewisseld zodat iedereen met iedereen wat kan praten. Super om in heel lange tijd nog eens allemaal samen te zijn. 
Ik heb genoten met een grote G. 
Bie knijpt me heel stevig vast wanneer we buiten afscheid nemen. Niet opgeven, Marie. 
Dat ben ik niet van plan!

Altijd Mooi

Vroeg uit bed. Nog heel wat te doen aleer ik naar het werk ga.

Het regent sneeuw! Of sneeuwt het regen? Kortom, op heel korte tijd ziet de hele straat wit.

Nog gauw de was in de kast leggen, douchen en haar drogen... Dat moet ik binnenkort misschien (tijdelijk) niet meer doen.

In Praag regent het, zegt Hammekemil mij aan de telefoon. Ik stel voor dat hij zijn zwembroek aantrekt en een plonske in het zwembad doet. Geen goed idee, vindt hij, er staan te veel sterrekes voor zijn ogen... Komt van dat vettig eten, menneke.

Pruik? Of sjaal? Ik maak tijdens de middag even tijd en kies voor "Altijd Mooi". Afspraak vrijdag 13 februari om 10 uur. Ja maar, ik ga wel trachten aan het werk te blijven tijdens de behandeling. Heel gemeend antwoordt ze me dat ik moedig ben. 
Moedig? Of overmoedig?
Dat zal ik pas na de eerste chemo kunnen zeggen.

De Prins van Melkwezer heeft voorgesteld om met alle collega's een hapje te gaan eten. Woensdag blij terugzien met alle (jaja, alle) collega's. 

Ik verheug er me op.

Nog één nachtje slapen

9u45 vooraleer ik me kan overtuigen om uit bed te komen.

Ruben belt me op en we hangen een hele tijd aan de telefoon. Fijn dat ik hem regelmatig hoor.

Hammekemil heeft het naar zijn zin in Tsjechië. Straks moet hij extra betalen voor overgewicht om terug te mogen met Ryan Air. 

Om 14 uur zap ik naar Sporza voor het WK Cyclocross in Tabor. Hopelijk kan ik een glimp van Zoet opvangen. En ja, ze zijn aan de laatste ronde begonnen als Maarten hem plots onderaan in beeld ziet staan. Recht tegenover de Tom Meeusenbocht.

Wat een geluk dat GSM en SMS (zonder zweep) bestaan, he Zoet. 

Ik maak de ballekes in spaghettisaus alvast voor morgen. Kwestie van organiseren nu dat hij er niet is om dit van me over te nemen. Denk dat we hem allemaal missen. 

Om iets over 21 uur bel ik zelf naar Hammekemil, die bij een Praagse Italiaan net de antipasta voorgeschoteld kreeg. 

Nog één nachtje slapen.