Het beest wordt ontmaskerd

05.01.2015
De avond van een dag zoals zovele andere en toch… Waarom ben ik weer zo moe, waar blijft mijn fut? Dus zak ik maar weer languit in de zetel, met m’n laptop op schoot. Er wordt aan de deur geklopt. Guido, Luks neef komt ons een fijn nieuwjaar wensen. Daar komt weer dat gevoel “het wordt helemaal geen goed jaar!”. Is dat de reden waarom ik niet één kaartje heb verstuurd? In het gesprek komt Ianthe, de poes, lekker languit op mijn schoot liggen. Ik steek  mijn handen onder mijn oksels, want “Madammme” heeft geen plaats. Wat voel ik onder mijn rechterhand? In mijn linkerborst zit een pijnlijke vrij grote knobbel. Instinctief weet ik, dit is niet goed. Dit is geen cyste, geen klier zoals ik al zo vaak heb gehad. Al sinds mijn puberteit heb ik hobbelige, knobbelige borsten (ziekte van Reclu).

06.01.2015
Afspraak bij de huisdokter in navolging van vorige gesprekken. Zal ik het toch maar even over die knobbel hebben? 
Borsten worden onderzocht en de dokter verplicht me te verzekeren dat ik morgenvroeg dadelijk een afspraak maak voor een echografie en mammografie. Haar ongerustheid slaat op me over. Is dàt misschien de reden waarom het “geen goed jaar” gevoel me de laatste tijd zo vaak besluipt?

07.01.2015
Afspraak op radiologie ligt vast. Deze namiddag om 16u30 word ik verwacht. Grrr. Pijnlijk zoals altijd die mammografie maar wat moet dat moet. Dan volgt de echo. Ik zie dadelijk dat de knobbel er totaal niet uitziet als elke andere knobbel die ik al heb gehad. Anders zijn ze egaal zwart gekleurd en mooi afgerond. Waarom is deze dan zo grillig en ongelijk van vorm? Pfff. Het onderzoek blijft maar duren. Radiologe besluit dat ze niet weet wat ze ziet op de beeldvorming en stelt voor om me door te verwijzen voor een biopsie. Ook zij laat me verzekeren dat ik zo snel mogelijk een afspraak maak voor dat onderzoek. Dus neem ik dadelijk contact op met de huisdokter want zij kan het snelst een afspraak in het ziekenhuis voor me regelen.

08.01.2015
Afspraak voor biopsie wordt vastgelegd op 12.01.2015. Ik ben er nog altijd vrij gerust in maar toch… Waarom heb ik het gevoel dat zowel dokter als radiologe ongerust waren?

09.01.2015
Zoals elke morgen neem ik een douche. Kan het dat de knobbel groter geworden is ? Ik heb de doorverwijzing van de huisdokter samen met het verslag van de radiologe in een gesloten envelop op de kast liggen. Openmaken? Of bedwing ik me? Het is sterker dan me zelf. Snel lees ik in diagonaal het verslag tot ik het woord BESLUIT tegenkom. Punt 3 Vrij grote, heterogene vastweefselmassa in het buitenste kwadrant links (totale diameter 4 x 4,5 cm): phyllodestumor? Hamartoma? Ander? 
Slik… Tumor! Paniek. Wat is een phyllodestumor? Dokter Google wordt geconsulteerd. Oef, als het dat is valt het waarschijnlijk allemaal nog mee. Zou een meestal goedaardige tumor zijn. Ik stel mezelf gerust. Meer als wachten op de biopsie en de resultaten ervan kan ik momenteel toch niet doen. Toch maar weer even ventileren bij Fien, mijn luisterend oor.

Het weekend valt echt niet mee. Zaterdagmiddag rijd ik naar Kortenberg voor Michiel en Elien. Op de terugweg denk ik er aan dat het cadeautje voor Hilde nog steeds in mijn wagen ligt. Haar auto staat voor de deur en bijna zonder het te beseffen bel ik aan. Toeval of niet? Hilde is zo’n 20 jaar geleden ook geconfronteerd geweest met borstkanker. Ze geeft me advies en een heel goede raad “praat er over – zo veel mogelijk – en je zal versteld staan hoeveel lotgenoten je zal ontmoeten”. 
Echter, tegen zondagmorgen overwinnen de tranen het op de moed. Doorbijten! Zeker en vast niet bij de pakken blijven zitten.

12.01.2015
De Lijn zet me af voor de ingang van het ziekenhuis. Hmmm, handiger dan ik dacht. Volg de blauwe pijl tot de lift en ga naar verdiep 0. Hier wordt ik na een poosje wachten door een lieve assistente binnengeroepen en opnieuw volgt een echo. Een héél grondige echo. Voor de biopsie krijg ik eerst een plaatselijke lichte verdoving in de huid rond de knobbel. Kan iemand me uitleggen wat er nu staat te gebeuren? Een dikke naald met een soort van “shooter” zal in de knobbel worden gebracht en na aftellen 3-2-1 volgt een korte doffe slag die een naald door de knobbel jaagt en weefsel opneemt. 3 keer wordt dit herhaald. Even voel ik me proefkonijn maar dat gevoel verdwijnt snel. Resultaat van de biopsie zal bekend zijn binnen 4 dagen, dus 16.01.2015 weet ik wat “het” is. Want ook hier volgt de besluitvorming “niet duidelijk herkenbaar” en… “advies om borst in kaart te laten brengen om duidelijker beeld te vormen”. De lieve assistente begeleidt me zelfs persoonlijk naar de balie en vraagt om een dringend slot voor MRI.  Afspraak op 19.01.2015. Dan wordt mijn flinke zoon 22 jaar. 
Ik neem contact met de huisdokter want zij zullen het voorschrift voor de MRI-scan opmaken. Om even na 10.00 uur ben ik op het werk. 

De volgende dag haalt Luk het voorschrift voor de MRI op bij de huisdokter.

14.01.2015
Waarom staan er op het voorschrift voor de MRI medicijnen die ik al sinds lang niet meer inneem. Daar zal ik morgenvroeg even voor bellen.

15.01.2015
Voor ik het vergeet … even naar de dokter bellen om na te vragen waarom ze net die medicijnen op het voorschrift heeft gezet. Ik krijg echter de secretaresse aan de telefoon want de dokter is pas in de namiddag op de praktijk. Zou je even kunnen kijken of er toevallig al resultaten van de biopsie binnen zijn. Ja! die zijn er. Ik word doorgeschakeld met de andere arts uit de groepspraktijk. Hoe lang kunnen enkele seconden op dat moment duren? Waar ben ik in godsnaam aan begonnen?! Waarom stelde ik verdomme de vraag. Klik, ik word doorgeschakeld. Deze arts kent me ook vrij goed. Korte inleiding en dan volgt het “Ja Nancy, dat is vrees ik geen goed nieuws blablabla.... kwaadaardig blabla... ”. Gelukkig hoort de arts dat ik met mijn “en wat nu?” absoluut geen idee heb wat er me verder te doen staat.
Ze legt me rustig uit dat ze ook dadelijk een afspraak voor me zal trachten vast te leggen op de dienst “senologie” (wat dat ook mag zijn). Sein = borst. Ah, dus de borstkliniek. Afspraak 19.01.2015 om 9.00 uur. 

Zoet weet dadelijk wat ik bedoel met “slecht nieuws” en ik hoor aan zijn ademhaling dat hij zich sterk voor me houdt. Nu Fien bellen! Nee, eerst ma en pa informeren. Ma vloekt es goed in de telefoon als ze te horen krijgt dat “het kwaadaardig is”. En nu Fien bellen. Oei, geen antwoord. Och, ging ze niet naar Nederland vandaag? Nee, dat was toch pas volgende week… Dan nog maar es proberen. Iets in haar manier van begroeten zegt me dat ze het al weet. Nee, kan toch niet. Hoe zou ze? En toch? Inderdaad, Luk heeft haar al gebeld. Hij moest het aan iemand kwijt. Begrijpelijk. En nu? Even zit ik als aan mijn stoel genageld en dan komt het denken weer op gang. Ik ga de collega’s persoonlijk informeren, de goeie raad van Hilde volgen. En effectief, het helpt. Er zijn er die solidair een traan mee wegpinken en van andere krijg ik een dikke knuffel. En een mooi boeket witte bloemen met de tekst “ we zijn er voor je... Veel moed!". Zo lief! De raad van de Prins van Melkwezer blijft hangen : laat je niet kisten! 
Eva, een leuke, jonge collega die het allemaal zelf heeft meegemaakt, komt speciaal uit Oost-Vlaanderen naar kantoor om met me te praten. Ze weet precies wat er door mijn hoofd gaat. Dat ik momenteel overal wel “iets” voel. Meid, wat ben je een geweldige steun! Ik besluit de slogan “Keep calm and think pink” op mijn werkblad én op mijn facebook te zetten. Al gauw komt er reactie op mijn nieuwe foto, van personen waar je het soms absoluut niet van verwacht. Allemaal discreet, in een PB’tje. Zo ook van Maryse. Degene die me zijn voorgegaan, weten écht wel wat ik voel. En wees gerust, het steekt je een hart onder de riem wanneer je ’s avonds laat onverwacht een chatteke krijgt “en voor de slapeloze nachten…een kamilletheeken helpt ”

Weekend
Tijd om na te denken. Of toch liever met de vrienden naar de Uitweg? Gelukkig kies ik voor optie 2. Ook hun steun doet me deugd. Het komt goed! Toch? Twijfel. Wat als het niet goed komt?
Misschien doe ik dan voor het laatst solden bij D Store met Michiel en Elien. Ben ik er volgend jaar nog om de geur van die prachtig witte hyacinten te ruiken? Morgen wordt Maarten 22 jaar. Zal ik zijn 23ste verjaardag nog mee kunnen vieren? Ja, tuurlijk! Ik wil verdomme mijn kleinkinderen zien opgroeien! Ik hou vast aan het leven.