Halfweg

19.01.2015

Wat een lange nacht! Ik sta al veel te vroeg klaar om te vertrekken maar hoe vroeger we er zijn, hoe sneller ik de dokter kan spreken. Buiten de wachttijden in het ziekenhuis gerekend dus. Mijn oorspronkelijke afspraak van 8u50 wordt verschoven naar uiteindelijk 11u45. MRI scan verloopt bovendien niet vlotjes want de machine hapert. Stel dat ik nog es moet terugkomen! Ik lig op mijn buik, met mijn hoofd naar beneden en een hoofdtelefoon op (tegen het harde lawaai dat er in de scantunnel is). Rustig blijven. Ik houd mijn ogen gesloten en herhaal voortdurend “geen uitzaaïngen, geen uitzaaïngen”.

Op weg naar de dienst senologie. Hier krijg ik een uitgebreide vragenlijst in mijn handen geduwd. Geen stoel vrij. Hoeveel personen zouden er hier in deze wachtzaal zitten? Ik vul de lijst rechtstaand in en ben nog niet aan de 7de pagina als mijn naam wordt geroepen. We worden ontvangen door Dokter Barbara Brouwers, die een duidelijk uitleg geeft zonder al te veel onbegrijpelijke termen. 

Het gezwel is niet-hormoongerelateerd, waardoor het ook agressiever is. Ja maar, wil dat dan zeggen dat het erfelijk is voor mijn jongens? En voor de eventuele kleinkinderen?
Dat kan in een later stadium worden uitgezocht. Wat nu eerst telt is mijn genezing. Dat hoor ik heel graag. 

Opnieuw word ik uitgebreid onderzocht. Veel vragen waar ik soms moeilijk het antwoord op weet. Gelukkig zit Zoet de hele tijd naast me. Hij luistert en antwoord met me mee. Mijn dossier wordt even apart besproken met de supervisor die me daarna geruststellend begroet. Hij heeft net even de MRI kunnen bekijken en zo te zien zijn er geen uitzaaïngen naar de lymfeklieren. Oeffff! Maar.... om zeker te zijn dat er zich nergens anders metastasen bevinden, moeten er toch nog enkele onderzoeken gebeuren. 

Doordat het een agressieve tumor is, zou ik in aanmerking komen voor een speciale behandeling met chemotherapie waarbij ik mijn haar niet zou verliezen. Tweede "oefff" op heel korte tijd. 

Het gesprek met Professor Menten maakt me zowaar strijdvaardig. Kom maar op met die bijkomende onderzoeken!

Zonder aarzelen geef ik mijn akkoord om bij te dragen aan het wetenschappelijk onderzoek wat betekent dat er enkele bloedstalen meer afgenomen worden en dat resultaten voor medische doeleinden zullen gebruikt worden.Als ik er anderen kan mee helpen, waarom niet?

Waar is al dat volk dat hier in de wachtzaal zat, gebleven? Hebben we dan zo'n lang gesprek gehad? Mieke, een lieve verpleegster met naturel grijs haar regelt vlot de door de oncoloog aangevraagde afspraken.

Bloedname, thorax en echo van de buik staan vandaag nog op het programma. Vrijdag volgt nog een dagje Gasthuisberg want dan krijg ik een botscan.

Terwijl Zoet met me wacht voor de thorax, bel ik Maarten. Hij had vandaag zijn laatste examen én hij is jarig vandaag. Ik hoor de spanning in zijn stem als hij hoort dat ik aan de telefoon ben. 

Tien voor twee en om vier uur moet ik hier terug zijn voor een echo van de buik. Zullen we hier een hapje eten en wat bijpraten? Ik trakteer me zelf op een lekker broodje van de maand - Italiaanse focaccia - en als toetje een lekker gebak. Dat heb ik vandaag wel verdiend. Ook Zoet heeft honger, of zijn het de broodjes die gewoon lekker zijn?

Even voor drie uur meldt ik me aan op radiologie. Wachtzaal L. Het valt me op dat ik enkele gezichten ook al eerder op de dag zag. Volgen deze dames allemaal hetzelfde traject?

Het onderzoek wordt gedaan door een blonde Nederlandse vrouwelijke dokter. Ik tuur me scheel op het schermpje waar ik mijn lever, milt, nieren, maag zie voorbijkomen. Als ik vermoed dat ze naar mijn baarmoeder zoekt zegt ik droogweg "die ga je niet vinden, want die is weg". Oeps, ze zocht eigenlijk m'n blaas. Heb je iets abnormaals gezien? Nee hoor, alles is prima in orde.

2 op 4.

We zijn halfweg!