Terwijl mijn lokken lichter worden gemaakt, vallen de sneeuwvlokken alsmaar dikker uit de lucht. Zoet stuurt me een bericht dat hij zich belabberd voelt. Is het wel een goed idee om naar Okegem te rijden (sneeuw, ziek,....)?We gaan, want anders zal ik het me beklagen. In plaats van blond, kleurt mijn haar oranje-geel. (Dank je vader Petrus voor de rosse pigmenten in mijn haar). Maar uiteindelijk komt het goed.
Later dan voorzien maar ruim op tijd. De zaal is mooi versierd door mijn broer, onze Ruben. Hij bedankt me voor het lumineuze idee van de gigantische ballon want die heeft hij ook helemaal alleen kunnen opblazen. Oeps...
Om 18 uur komen de genodigden één voor één aan. Zoet en Maarten hebben de mouwen omhoog gestroopt en helpen de catering vlot verlopen. Feestmeester en Zonen.
Zou er wel genoeg zijn, vraagt maake zich af...
Ik observeer de familie en geniet er van ze bij mekaar te zien. Jammer van de afwezigen. Het valt me op dat ik die typische beweging die mijn grootvader met zijn handen kon maken, terugzie bij mijn nicht. En mijn tante doet me denken aan mijn oma. Wat een fysieke gelijkenis. In een gesprek met tante Carla stel ik vast dat we medisch heel synchroon lopen.
Wat ben ik moe! Maar o zo blij dat we er bij mochten zijn. Had het voor geen geld willen missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten