Pruik of sjaal?
Wil ik de knoop doorhakken, dan moet ik niet te lang meer wachten om een afspraak te maken bij één van de adressen die ik via UZ Leuven meekreeg.
Ik raap mijn moed bij mekaar en vorm het nummer van een haarinstituut in Wilsele. Een oudere (en dat is nog zacht uitgedrukt) dame neemt de telefoon aan. Ik moet haar twee keer de vraag stellen alvorens ze begrijpt waarvoor ik bel. Ik start volgende week met chemo, mevrouw, en had graag even bij u langs gekomen voor wat tips. A ja, das bij mijne man... Ik hoor "mijne man" een verwoede poging doen om het andere telefoontoestel te beantwoorden en daar zakt me de moed in de schoenen. Dit geeft me geen goed gevoel, ... en ik haak in. Ik zoek wel verder tussen de andere adressen die ik kreeg.
Mamie en Pitteke komen toch niet langs want de dokter is weer langsgeweest. Zo ziek was ze in jaren niet.
Wat mis ik Zoet. Hij laat me weten dat ze enorm veel geluk hebben gehad. Had de bus enkele minuten eerder van Praag naar Tabor vertrokken, dan waren ze nu betrokken in een ernstig ongeval waarbij ook een dode viel. Pfff. Dat is goed voor de moraal se. Was het al maar maandagavond.
Stikop van enkele kleine boodschappen in Action (neen, ik heb er - nog - geen aandelen!) en Lidl.
En dan heb ik nog zo veel te doen in het huishouden. Opruimen, bed verschonen, even gaan zitten. Stofzuigen, tasje thee drinken. Nadat de berg Croque Monsieurs gebakken en de afwas weggeruimd is, is het al even na 22 uur. Huisje helder gepoetst. Ondertussen ontvang ik berichtjes van Hedwina, Fien en Bernadette. Gaat het met jou? Jawel, ik mis Zoet alleen heel hard. Gelukkig helpen de poezen me het grote bed te vullen.
zaterdag 31 januari 2015
vrijdag 30 januari 2015
De griep heeft me in zijn macht
Al de hele week geen eurocent waard. Ik sleep me van bed naar zetel naar stoel en terug.
Vandaag toch maar even de huisdokter gebeld. Is het wel normaal dat ik me zo ziek blijf voelen? Volgens haar moet ik geduld hebben want het is een hardnekkig virus dit jaar.
Ook ons ma blijft hoesten als een zeehondje.
Morgen komen ze langs. Misschien kan Pitteke me dan verduidelijken waarom de vogeltjes hun weg niet vinden naar de "foodbar".
Vandaag toch maar even de huisdokter gebeld. Is het wel normaal dat ik me zo ziek blijf voelen? Volgens haar moet ik geduld hebben want het is een hardnekkig virus dit jaar.
Ook ons ma blijft hoesten als een zeehondje.
Morgen komen ze langs. Misschien kan Pitteke me dan verduidelijken waarom de vogeltjes hun weg niet vinden naar de "foodbar".
dinsdag 27 januari 2015
D-Day
Afspraak op Gasthuisberg om 8u30.
Alweer loopt de verplaatsing heel vlotjes dankzij De Lijn. Ik ga nog van het busreizen houden...
Om iets voor 9 uur worden we binnengeroepen. Professor Wildier neemt er pen en papier bij om ons uitgebreid te informeren. Wat heeft de man grote voeten.
De resultaten van de bijkomende testen zijn goed en er zijn geen aanwijzingen voor uitzaaïngen. Oeffff...
Maar... om toch helemaal zeker te zijn, moet er nog een PET scan gebeuren.
"Mijn" tumor is er eentje met de HER 2 receptor. Dit betekent wel dat hij niks van doen heeft met erfelijkheid, eerder "brute pech". De jongens en onze kleinkinderen zijn safe.
Ben ik kandidaat voor het Cristine-project? Ik hoef de voor- en nadelen niet lang te overwegen. Standaard behandeling geeft kans op 40 % verkleinen of verdwijnen van de tumor. De chemotherapie die via het Cristine-project wordt toegediend geeft 60 tot 75 % kans op verkleining.
Ik zet graag en zonder twijfelen mijn handtekening onder de overeenkomst. Protocol vraagt om extra biopsie want een stukje weefsel moet naar Duitsland, naar het Centraal Labo. Zij zullen nogmaals onderzoeken of ik in aanmerking kom voor het Cristine-project.
The Beast goes international!
Er moet ook nog een bijkomende mammografie gebeuren en tegelijkertijd wordt The Beast met een "clips" gemarkeerd, kwestie van hem niet uit het oog te verliezen moest hij krimpen of (hopelijk) verdwijnen.
Omdat dezelfde receptor ook op m'n hart zit, staat er ook nog een hartscan + EKG op het programma.
Vertrokken voor een volgend rondje onderzoeken.
Indien alle resultaten dan meezitten mag ik met Cristine mee.
Toeval of niet? Sinds ik de eerste keer het liedje van Christine & The Queens hoorde, ben ik er gek van en heel toevallig stelt men mij Cristine voor om The Beast te bestrijden.
https://www.youtube.com/watch?v=JWjBbACk9SU
Als we op de middag in de cafetaria van het ziekenhuis een plaatsje zoeken, komen we Christine tegen... Zij werkt in het ziekenhuis als verpleegster en is getrouwd met een goeie maat van Zoet.
PET scan wordt ingepland op vrijdag 6 februari, samen met het plaatsen van een poortkatheter. Die zal ik kunnen gebruiken om de cocktail in m'n lichaam te pompen. Kwestie van mijn aders te sparen.
Maandag 9 februari gaan we voor echocardiografie, EKG, screening en uitleg over de chemotherapie.
Chemotherapie start dinsdag 10 februari.
Alweer loopt de verplaatsing heel vlotjes dankzij De Lijn. Ik ga nog van het busreizen houden...
Om iets voor 9 uur worden we binnengeroepen. Professor Wildier neemt er pen en papier bij om ons uitgebreid te informeren. Wat heeft de man grote voeten.
De resultaten van de bijkomende testen zijn goed en er zijn geen aanwijzingen voor uitzaaïngen. Oeffff...
Maar... om toch helemaal zeker te zijn, moet er nog een PET scan gebeuren.
"Mijn" tumor is er eentje met de HER 2 receptor. Dit betekent wel dat hij niks van doen heeft met erfelijkheid, eerder "brute pech". De jongens en onze kleinkinderen zijn safe.
Ben ik kandidaat voor het Cristine-project? Ik hoef de voor- en nadelen niet lang te overwegen. Standaard behandeling geeft kans op 40 % verkleinen of verdwijnen van de tumor. De chemotherapie die via het Cristine-project wordt toegediend geeft 60 tot 75 % kans op verkleining.
Ik zet graag en zonder twijfelen mijn handtekening onder de overeenkomst. Protocol vraagt om extra biopsie want een stukje weefsel moet naar Duitsland, naar het Centraal Labo. Zij zullen nogmaals onderzoeken of ik in aanmerking kom voor het Cristine-project.
The Beast goes international!
Er moet ook nog een bijkomende mammografie gebeuren en tegelijkertijd wordt The Beast met een "clips" gemarkeerd, kwestie van hem niet uit het oog te verliezen moest hij krimpen of (hopelijk) verdwijnen.
Omdat dezelfde receptor ook op m'n hart zit, staat er ook nog een hartscan + EKG op het programma.
Vertrokken voor een volgend rondje onderzoeken.
Indien alle resultaten dan meezitten mag ik met Cristine mee.
Toeval of niet? Sinds ik de eerste keer het liedje van Christine & The Queens hoorde, ben ik er gek van en heel toevallig stelt men mij Cristine voor om The Beast te bestrijden.
https://www.youtube.com/watch?v=JWjBbACk9SU
Als we op de middag in de cafetaria van het ziekenhuis een plaatsje zoeken, komen we Christine tegen... Zij werkt in het ziekenhuis als verpleegster en is getrouwd met een goeie maat van Zoet.
PET scan wordt ingepland op vrijdag 6 februari, samen met het plaatsen van een poortkatheter. Die zal ik kunnen gebruiken om de cocktail in m'n lichaam te pompen. Kwestie van mijn aders te sparen.
Maandag 9 februari gaan we voor echocardiografie, EKG, screening en uitleg over de chemotherapie.
Chemotherapie start dinsdag 10 februari.
maandag 26 januari 2015
Ziek
Wat voel ik me belabberd. Koorts, verstopte sinussen, keelpijn, hoofdpijn....
Als de jongens naar school zijn, ga ik terug naar bed in plaats van naar het werk.
Fien belt en we hebben het over "sterk" zijn. Zoet vroeg zich gisteren al af of ik zo'n sterke madam ga blijven, of krijg ik binnenkort nog de "weerbots". Ontken ik? Minimaliseer ik? Volgens mij niet. Ik sta er voor, en ik moet er door.
's Avonds krijg ik telefoontje van mijn broer. Zomaar.
Morgen is het ... D-Day.
Als de jongens naar school zijn, ga ik terug naar bed in plaats van naar het werk.
Fien belt en we hebben het over "sterk" zijn. Zoet vroeg zich gisteren al af of ik zo'n sterke madam ga blijven, of krijg ik binnenkort nog de "weerbots". Ontken ik? Minimaliseer ik? Volgens mij niet. Ik sta er voor, en ik moet er door.
's Avonds krijg ik telefoontje van mijn broer. Zomaar.
Morgen is het ... D-Day.
zondag 25 januari 2015
Vogelresto
Gisteren heb ik m'n limited edition vogelresto mogen kiezen. Handmade by Pitteke.
Teamwork. Zoet haalt het gerief aan en ik zeg waar hij het mag plaatsen.
Hopelijk vinden de vogeltjes snel hun weg naar de "foodbar".
Het wordt verder een lome zondag. Geen energie.
Bericht op m'n gsm... nummer ken ik niet. Frank, de kapper... Aarzel niet om me te bellen, mocht het nodig zijn. Wat ben je toch een ongelofelijke schat.
Fien komt even op bezoek vooraleer ze Louize gaat ophalen van een feestje.
Tegen de avond voel ik de koorts opzetten.
Nog 2 nachtjes slapen...en dan is het D-Day.
zaterdag 24 januari 2015
Verjaardagsfeest Pitteke
Terwijl mijn lokken lichter worden gemaakt, vallen de sneeuwvlokken alsmaar dikker uit de lucht. Zoet stuurt me een bericht dat hij zich belabberd voelt. Is het wel een goed idee om naar Okegem te rijden (sneeuw, ziek,....)?We gaan, want anders zal ik het me beklagen. In plaats van blond, kleurt mijn haar oranje-geel. (Dank je vader Petrus voor de rosse pigmenten in mijn haar). Maar uiteindelijk komt het goed.
Later dan voorzien maar ruim op tijd. De zaal is mooi versierd door mijn broer, onze Ruben. Hij bedankt me voor het lumineuze idee van de gigantische ballon want die heeft hij ook helemaal alleen kunnen opblazen. Oeps...
Om 18 uur komen de genodigden één voor één aan. Zoet en Maarten hebben de mouwen omhoog gestroopt en helpen de catering vlot verlopen. Feestmeester en Zonen.
Zou er wel genoeg zijn, vraagt maake zich af...
Ik observeer de familie en geniet er van ze bij mekaar te zien. Jammer van de afwezigen. Het valt me op dat ik die typische beweging die mijn grootvader met zijn handen kon maken, terugzie bij mijn nicht. En mijn tante doet me denken aan mijn oma. Wat een fysieke gelijkenis. In een gesprek met tante Carla stel ik vast dat we medisch heel synchroon lopen.
Wat ben ik moe! Maar o zo blij dat we er bij mochten zijn. Had het voor geen geld willen missen.
vrijdag 23 januari 2015
Geen dag zoals alle andere
Alweer voor de wekker wakker deze morgen.
Om 8u15 zit ik op de bus. Afspraak in Gasthuisberg om 9 uur voor botscan.
Het gaat vlot en om 8u40 heb ik al plaatsgenomen in de wachtzaal van nucleaire geneeskunde.
Om 8u55 krijg ik de prik met contrastvloeistof en de verpleegster vraagt me terug op de afdeling te zijn tegen 12.00 uur.
Naar huis gaan heeft volgens mij niet veel zin, dus koop ik me de Ariadne Brocante, de Libelle en een Denkpuzzelboek, samen met flesjes appelsap want tegen 12 uur moet ik 1,5 liter gedronken hebben.
Fien komt me gezelschap houden en terwijl we praten over koetjes en kalfjes gaat de tijd gelukkig snel vooruit.
12u15 Eerste onderzoek is al achter de rug. Ik mag terug naar de wachtzaal want er volgt straks nog een extra onderzoek van ongeveer een half uurtje. Dan wordt mijn skelet in 3D detail op de gevoelige plaat gezet.
Even later komt de verpleegster zich excuseren maar er is een noodgeval tussen de afspraken gekomen, waardoor ik toch nog minstens een uurtje geduld zal moeten hebben.
Niet erg. Dat lekker broodje focaccia ben ik niet vergeten en dus voeg ik me even later met een heerlijk gevuld bord (echter deze keer geen toetje - 't is niet alle dagen feest he... alhoewel...) aan een tafeltje bij een oudere dame.
Het is zo druk in de cafetaria dat ik maar besluit om dadelijk terug te gaan naar de afdeling voor het volgende onderzoek.
Ik heb al bijna alle woorden van een zweedse puzzel ingevuld wanneer een biker gast zich inschrijft. Hij wordt weggeroepen voor zijn eerste onderzoek, net als de dame die naast me zit. Alleen in de wachtzaal...
Daar is de biker gast terug, jas over de arm, pet op zijn lange haren en mouwen omhoog gestroopt. Pfieuw! Das niet niks die tattoo's. Voor ik het besef vraag ik hem waar hij zijn tattoo's heeft laten zetten. In Gelrode, bij Bikers' Bonnes Tattoo. Hij heeft een wolf op zijn arm, zo mooi gedetailleerd. 'k Had misschien beter niet over zijn wolf gesproken want plots haalt hij zijn t-shirt omhoog en showt hij me zijn blote rug, waarop 2 prachtig getatoeëerde wolven staan te pronken. Stel je voor dat de verpleegster me nu komt halen.... Ik alleen met een half naakte man in de wachtzaal....En hij had jammer genoeg geen six-pack :-)
When the Beat is defeated I go for a new tattoo!.
Het tweede onderzoek vind ik eigenlijk enger als de MRI van maandag. Voeten en handen worden vastgezet omdat ik zo min mogelijk zou bewegen.
Eindelijk vrij en na een vlotte busrit ben ik om 15u15 thuis.
Op mijn vraag hebben we met Hedwig en Roel, Ann en Jan en Mieke en Rudi afgesproken bij Los Hombres. Nee...ik ben de boodschap van de verpleegster niet vergeten. Zorg dat je vandaag en morgen voldoende drinkt, zodat de contrastvloeistof uit je lichaam geraakt.
Komt dik in orde!
donderdag 22 januari 2015
Moeilijke tijden
Deze tekst zag ik op de Facebook-pagina van Ineke. En hij is zo waar! Ondanks de angst voor wat de dokters me dinsdag zullen vertellen, geniet ik intens van elk klein detail.
Morgen botscan. Benieuwd.
woensdag 21 januari 2015
70 jaar
Als ik hem aan de telefoon heb om hem een “gelukkige verjaardag” liedje te zingen, slikt hij een krop weg wanneer hij het over m’n blog heeft.
Tijdens de middag gauw een mailtje gemaakt om mijn collega’s en vrienden de link naar m'n blog toe te sturen.
Michiel is geslaagd op zijn theoretisch examen voor zijn rijbewijs. Fantastisch toch! Zou het nu toch allemaal wat gaan meezitten?
Iedereen heeft er goeie hoop in dat de resultaten van de onderzoeken gunstig zullen zijn. Zal toch pas opgelucht adem kunnen halen als ik dinsdag met de oncoloog heb gesproken.
In elk geval heb ik die mooie vakantieboerderij in Hongarije alvast maar afgezegd. Volgend jaar misschien.
Ook de Kattentuin heb ik gemaild en gelukkig kan ik ook daar op begrip rekenen.
De buurvrouw komt langs met een prachtige orchidee. Had echt niet gehoeven. Haar bezoek alleen doet me enorme deugd.
Nog 6 nachten slapen en dan is het dinsdag.
dinsdag 20 januari 2015
Halfweg
19.01.2015
Wat een lange nacht! Ik sta al veel te vroeg klaar om te vertrekken maar hoe vroeger we er zijn, hoe sneller ik de dokter kan spreken. Buiten de wachttijden in het ziekenhuis gerekend dus. Mijn oorspronkelijke afspraak van 8u50 wordt verschoven naar uiteindelijk 11u45. MRI scan verloopt bovendien niet vlotjes want de machine hapert. Stel dat ik nog es moet terugkomen! Ik lig op mijn buik, met mijn hoofd naar beneden en een hoofdtelefoon op (tegen het harde lawaai dat er in de scantunnel is). Rustig blijven. Ik houd mijn ogen gesloten en herhaal voortdurend “geen uitzaaïngen, geen uitzaaïngen”.
Op weg naar de dienst senologie. Hier krijg ik een uitgebreide vragenlijst in mijn handen geduwd. Geen stoel vrij. Hoeveel personen zouden er hier in deze wachtzaal zitten? Ik vul de lijst rechtstaand in en ben nog niet aan de 7de pagina als mijn naam wordt geroepen. We worden ontvangen door Dokter Barbara Brouwers, die een duidelijk uitleg geeft zonder al te veel onbegrijpelijke termen.
Het gezwel is niet-hormoongerelateerd, waardoor het ook agressiever is. Ja maar, wil dat dan zeggen dat het erfelijk is voor mijn jongens? En voor de eventuele kleinkinderen?
Dat kan in een later stadium worden uitgezocht. Wat nu eerst telt is mijn genezing. Dat hoor ik heel graag.
Opnieuw word ik uitgebreid onderzocht. Veel vragen waar ik soms moeilijk het antwoord op weet. Gelukkig zit Zoet de hele tijd naast me. Hij luistert en antwoord met me mee. Mijn dossier wordt even apart besproken met de supervisor die me daarna geruststellend begroet. Hij heeft net even de MRI kunnen bekijken en zo te zien zijn er geen uitzaaïngen naar de lymfeklieren. Oeffff! Maar.... om zeker te zijn dat er zich nergens anders metastasen bevinden, moeten er toch nog enkele onderzoeken gebeuren.
Doordat het een agressieve tumor is, zou ik in aanmerking komen voor een speciale behandeling met chemotherapie waarbij ik mijn haar niet zou verliezen. Tweede "oefff" op heel korte tijd.
Het gesprek met Professor Menten maakt me zowaar strijdvaardig. Kom maar op met die bijkomende onderzoeken!
Zonder aarzelen geef ik mijn akkoord om bij te dragen aan het wetenschappelijk onderzoek wat betekent dat er enkele bloedstalen meer afgenomen worden en dat resultaten voor medische doeleinden zullen gebruikt worden.Als ik er anderen kan mee helpen, waarom niet?
Waar is al dat volk dat hier in de wachtzaal zat, gebleven? Hebben we dan zo'n lang gesprek gehad? Mieke, een lieve verpleegster met naturel grijs haar regelt vlot de door de oncoloog aangevraagde afspraken.
Bloedname, thorax en echo van de buik staan vandaag nog op het programma. Vrijdag volgt nog een dagje Gasthuisberg want dan krijg ik een botscan.
Terwijl Zoet met me wacht voor de thorax, bel ik Maarten. Hij had vandaag zijn laatste examen én hij is jarig vandaag. Ik hoor de spanning in zijn stem als hij hoort dat ik aan de telefoon ben.
Tien voor twee en om vier uur moet ik hier terug zijn voor een echo van de buik. Zullen we hier een hapje eten en wat bijpraten? Ik trakteer me zelf op een lekker broodje van de maand - Italiaanse focaccia - en als toetje een lekker gebak. Dat heb ik vandaag wel verdiend. Ook Zoet heeft honger, of zijn het de broodjes die gewoon lekker zijn?
Even voor drie uur meldt ik me aan op radiologie. Wachtzaal L. Het valt me op dat ik enkele gezichten ook al eerder op de dag zag. Volgen deze dames allemaal hetzelfde traject?
Het onderzoek wordt gedaan door een blonde Nederlandse vrouwelijke dokter. Ik tuur me scheel op het schermpje waar ik mijn lever, milt, nieren, maag zie voorbijkomen. Als ik vermoed dat ze naar mijn baarmoeder zoekt zegt ik droogweg "die ga je niet vinden, want die is weg". Oeps, ze zocht eigenlijk m'n blaas. Heb je iets abnormaals gezien? Nee hoor, alles is prima in orde.
2 op 4.
We zijn halfweg!
Wat een lange nacht! Ik sta al veel te vroeg klaar om te vertrekken maar hoe vroeger we er zijn, hoe sneller ik de dokter kan spreken. Buiten de wachttijden in het ziekenhuis gerekend dus. Mijn oorspronkelijke afspraak van 8u50 wordt verschoven naar uiteindelijk 11u45. MRI scan verloopt bovendien niet vlotjes want de machine hapert. Stel dat ik nog es moet terugkomen! Ik lig op mijn buik, met mijn hoofd naar beneden en een hoofdtelefoon op (tegen het harde lawaai dat er in de scantunnel is). Rustig blijven. Ik houd mijn ogen gesloten en herhaal voortdurend “geen uitzaaïngen, geen uitzaaïngen”.
Op weg naar de dienst senologie. Hier krijg ik een uitgebreide vragenlijst in mijn handen geduwd. Geen stoel vrij. Hoeveel personen zouden er hier in deze wachtzaal zitten? Ik vul de lijst rechtstaand in en ben nog niet aan de 7de pagina als mijn naam wordt geroepen. We worden ontvangen door Dokter Barbara Brouwers, die een duidelijk uitleg geeft zonder al te veel onbegrijpelijke termen.
Het gezwel is niet-hormoongerelateerd, waardoor het ook agressiever is. Ja maar, wil dat dan zeggen dat het erfelijk is voor mijn jongens? En voor de eventuele kleinkinderen?
Dat kan in een later stadium worden uitgezocht. Wat nu eerst telt is mijn genezing. Dat hoor ik heel graag.
Opnieuw word ik uitgebreid onderzocht. Veel vragen waar ik soms moeilijk het antwoord op weet. Gelukkig zit Zoet de hele tijd naast me. Hij luistert en antwoord met me mee. Mijn dossier wordt even apart besproken met de supervisor die me daarna geruststellend begroet. Hij heeft net even de MRI kunnen bekijken en zo te zien zijn er geen uitzaaïngen naar de lymfeklieren. Oeffff! Maar.... om zeker te zijn dat er zich nergens anders metastasen bevinden, moeten er toch nog enkele onderzoeken gebeuren.
Doordat het een agressieve tumor is, zou ik in aanmerking komen voor een speciale behandeling met chemotherapie waarbij ik mijn haar niet zou verliezen. Tweede "oefff" op heel korte tijd.
Het gesprek met Professor Menten maakt me zowaar strijdvaardig. Kom maar op met die bijkomende onderzoeken!
Zonder aarzelen geef ik mijn akkoord om bij te dragen aan het wetenschappelijk onderzoek wat betekent dat er enkele bloedstalen meer afgenomen worden en dat resultaten voor medische doeleinden zullen gebruikt worden.Als ik er anderen kan mee helpen, waarom niet?
Waar is al dat volk dat hier in de wachtzaal zat, gebleven? Hebben we dan zo'n lang gesprek gehad? Mieke, een lieve verpleegster met naturel grijs haar regelt vlot de door de oncoloog aangevraagde afspraken.
Bloedname, thorax en echo van de buik staan vandaag nog op het programma. Vrijdag volgt nog een dagje Gasthuisberg want dan krijg ik een botscan.
Terwijl Zoet met me wacht voor de thorax, bel ik Maarten. Hij had vandaag zijn laatste examen én hij is jarig vandaag. Ik hoor de spanning in zijn stem als hij hoort dat ik aan de telefoon ben.
Tien voor twee en om vier uur moet ik hier terug zijn voor een echo van de buik. Zullen we hier een hapje eten en wat bijpraten? Ik trakteer me zelf op een lekker broodje van de maand - Italiaanse focaccia - en als toetje een lekker gebak. Dat heb ik vandaag wel verdiend. Ook Zoet heeft honger, of zijn het de broodjes die gewoon lekker zijn?
Even voor drie uur meldt ik me aan op radiologie. Wachtzaal L. Het valt me op dat ik enkele gezichten ook al eerder op de dag zag. Volgen deze dames allemaal hetzelfde traject?
Het onderzoek wordt gedaan door een blonde Nederlandse vrouwelijke dokter. Ik tuur me scheel op het schermpje waar ik mijn lever, milt, nieren, maag zie voorbijkomen. Als ik vermoed dat ze naar mijn baarmoeder zoekt zegt ik droogweg "die ga je niet vinden, want die is weg". Oeps, ze zocht eigenlijk m'n blaas. Heb je iets abnormaals gezien? Nee hoor, alles is prima in orde.
2 op 4.
We zijn halfweg!
Het beest wordt ontmaskerd
05.01.2015
De avond van een dag zoals zovele andere en toch… Waarom ben ik weer zo moe, waar blijft mijn fut? Dus zak ik maar weer languit in de zetel, met m’n laptop op schoot. Er wordt aan de deur geklopt. Guido, Luks neef komt ons een fijn nieuwjaar wensen. Daar komt weer dat gevoel “het wordt helemaal geen goed jaar!”. Is dat de reden waarom ik niet één kaartje heb verstuurd? In het gesprek komt Ianthe, de poes, lekker languit op mijn schoot liggen. Ik steek mijn handen onder mijn oksels, want “Madammme” heeft geen plaats. Wat voel ik onder mijn rechterhand? In mijn linkerborst zit een pijnlijke vrij grote knobbel. Instinctief weet ik, dit is niet goed. Dit is geen cyste, geen klier zoals ik al zo vaak heb gehad. Al sinds mijn puberteit heb ik hobbelige, knobbelige borsten (ziekte van Reclu).
06.01.2015
Afspraak bij de huisdokter in navolging van vorige gesprekken. Zal ik het toch maar even over die knobbel hebben?
Borsten worden onderzocht en de dokter verplicht me te verzekeren dat ik morgenvroeg dadelijk een afspraak maak voor een echografie en mammografie. Haar ongerustheid slaat op me over. Is dàt misschien de reden waarom het “geen goed jaar” gevoel me de laatste tijd zo vaak besluipt?
07.01.2015
Afspraak op radiologie ligt vast. Deze namiddag om 16u30 word ik verwacht. Grrr. Pijnlijk zoals altijd die mammografie maar wat moet dat moet. Dan volgt de echo. Ik zie dadelijk dat de knobbel er totaal niet uitziet als elke andere knobbel die ik al heb gehad. Anders zijn ze egaal zwart gekleurd en mooi afgerond. Waarom is deze dan zo grillig en ongelijk van vorm? Pfff. Het onderzoek blijft maar duren. Radiologe besluit dat ze niet weet wat ze ziet op de beeldvorming en stelt voor om me door te verwijzen voor een biopsie. Ook zij laat me verzekeren dat ik zo snel mogelijk een afspraak maak voor dat onderzoek. Dus neem ik dadelijk contact op met de huisdokter want zij kan het snelst een afspraak in het ziekenhuis voor me regelen.
08.01.2015
Afspraak voor biopsie wordt vastgelegd op 12.01.2015. Ik ben er nog altijd vrij gerust in maar toch… Waarom heb ik het gevoel dat zowel dokter als radiologe ongerust waren?
09.01.2015
Zoals elke morgen neem ik een douche. Kan het dat de knobbel groter geworden is ? Ik heb de doorverwijzing van de huisdokter samen met het verslag van de radiologe in een gesloten envelop op de kast liggen. Openmaken? Of bedwing ik me? Het is sterker dan me zelf. Snel lees ik in diagonaal het verslag tot ik het woord BESLUIT tegenkom. Punt 3 Vrij grote, heterogene vastweefselmassa in het buitenste kwadrant links (totale diameter 4 x 4,5 cm): phyllodestumor? Hamartoma? Ander?
Slik… Tumor! Paniek. Wat is een phyllodestumor? Dokter Google wordt geconsulteerd. Oef, als het dat is valt het waarschijnlijk allemaal nog mee. Zou een meestal goedaardige tumor zijn. Ik stel mezelf gerust. Meer als wachten op de biopsie en de resultaten ervan kan ik momenteel toch niet doen. Toch maar weer even ventileren bij Fien, mijn luisterend oor.
Het weekend valt echt niet mee. Zaterdagmiddag rijd ik naar Kortenberg voor Michiel en Elien. Op de terugweg denk ik er aan dat het cadeautje voor Hilde nog steeds in mijn wagen ligt. Haar auto staat voor de deur en bijna zonder het te beseffen bel ik aan. Toeval of niet? Hilde is zo’n 20 jaar geleden ook geconfronteerd geweest met borstkanker. Ze geeft me advies en een heel goede raad “praat er over – zo veel mogelijk – en je zal versteld staan hoeveel lotgenoten je zal ontmoeten”.
Echter, tegen zondagmorgen overwinnen de tranen het op de moed. Doorbijten! Zeker en vast niet bij de pakken blijven zitten.
12.01.2015
De Lijn zet me af voor de ingang van het ziekenhuis. Hmmm, handiger dan ik dacht. Volg de blauwe pijl tot de lift en ga naar verdiep 0. Hier wordt ik na een poosje wachten door een lieve assistente binnengeroepen en opnieuw volgt een echo. Een héél grondige echo. Voor de biopsie krijg ik eerst een plaatselijke lichte verdoving in de huid rond de knobbel. Kan iemand me uitleggen wat er nu staat te gebeuren? Een dikke naald met een soort van “shooter” zal in de knobbel worden gebracht en na aftellen 3-2-1 volgt een korte doffe slag die een naald door de knobbel jaagt en weefsel opneemt. 3 keer wordt dit herhaald. Even voel ik me proefkonijn maar dat gevoel verdwijnt snel. Resultaat van de biopsie zal bekend zijn binnen 4 dagen, dus 16.01.2015 weet ik wat “het” is. Want ook hier volgt de besluitvorming “niet duidelijk herkenbaar” en… “advies om borst in kaart te laten brengen om duidelijker beeld te vormen”. De lieve assistente begeleidt me zelfs persoonlijk naar de balie en vraagt om een dringend slot voor MRI. Afspraak op 19.01.2015. Dan wordt mijn flinke zoon 22 jaar.
Ik neem contact met de huisdokter want zij zullen het voorschrift voor de MRI-scan opmaken. Om even na 10.00 uur ben ik op het werk.
De volgende dag haalt Luk het voorschrift voor de MRI op bij de huisdokter.
14.01.2015
Waarom staan er op het voorschrift voor de MRI medicijnen die ik al sinds lang niet meer inneem. Daar zal ik morgenvroeg even voor bellen.
15.01.2015
Voor ik het vergeet … even naar de dokter bellen om na te vragen waarom ze net die medicijnen op het voorschrift heeft gezet. Ik krijg echter de secretaresse aan de telefoon want de dokter is pas in de namiddag op de praktijk. Zou je even kunnen kijken of er toevallig al resultaten van de biopsie binnen zijn. Ja! die zijn er. Ik word doorgeschakeld met de andere arts uit de groepspraktijk. Hoe lang kunnen enkele seconden op dat moment duren? Waar ben ik in godsnaam aan begonnen?! Waarom stelde ik verdomme de vraag. Klik, ik word doorgeschakeld. Deze arts kent me ook vrij goed. Korte inleiding en dan volgt het “Ja Nancy, dat is vrees ik geen goed nieuws blablabla.... kwaadaardig blabla... ”. Gelukkig hoort de arts dat ik met mijn “en wat nu?” absoluut geen idee heb wat er me verder te doen staat.
Ze legt me rustig uit dat ze ook dadelijk een afspraak voor me zal trachten vast te leggen op de dienst “senologie” (wat dat ook mag zijn). Sein = borst. Ah, dus de borstkliniek. Afspraak 19.01.2015 om 9.00 uur.
Zoet weet dadelijk wat ik bedoel met “slecht nieuws” en ik hoor aan zijn ademhaling dat hij zich sterk voor me houdt. Nu Fien bellen! Nee, eerst ma en pa informeren. Ma vloekt es goed in de telefoon als ze te horen krijgt dat “het kwaadaardig is”. En nu Fien bellen. Oei, geen antwoord. Och, ging ze niet naar Nederland vandaag? Nee, dat was toch pas volgende week… Dan nog maar es proberen. Iets in haar manier van begroeten zegt me dat ze het al weet. Nee, kan toch niet. Hoe zou ze? En toch? Inderdaad, Luk heeft haar al gebeld. Hij moest het aan iemand kwijt. Begrijpelijk. En nu? Even zit ik als aan mijn stoel genageld en dan komt het denken weer op gang. Ik ga de collega’s persoonlijk informeren, de goeie raad van Hilde volgen. En effectief, het helpt. Er zijn er die solidair een traan mee wegpinken en van andere krijg ik een dikke knuffel. En een mooi boeket witte bloemen met de tekst “ we zijn er voor je... Veel moed!". Zo lief! De raad van de Prins van Melkwezer blijft hangen : laat je niet kisten!
Eva, een leuke, jonge collega die het allemaal zelf heeft meegemaakt, komt speciaal uit Oost-Vlaanderen naar kantoor om met me te praten. Ze weet precies wat er door mijn hoofd gaat. Dat ik momenteel overal wel “iets” voel. Meid, wat ben je een geweldige steun! Ik besluit de slogan “Keep calm and think pink” op mijn werkblad én op mijn facebook te zetten. Al gauw komt er reactie op mijn nieuwe foto, van personen waar je het soms absoluut niet van verwacht. Allemaal discreet, in een PB’tje. Zo ook van Maryse. Degene die me zijn voorgegaan, weten écht wel wat ik voel. En wees gerust, het steekt je een hart onder de riem wanneer je ’s avonds laat onverwacht een chatteke krijgt “en voor de slapeloze nachten…een kamilletheeken helpt ”
Weekend
Tijd om na te denken. Of toch liever met de vrienden naar de Uitweg? Gelukkig kies ik voor optie 2. Ook hun steun doet me deugd. Het komt goed! Toch? Twijfel. Wat als het niet goed komt?
Misschien doe ik dan voor het laatst solden bij D Store met Michiel en Elien. Ben ik er volgend jaar nog om de geur van die prachtig witte hyacinten te ruiken? Morgen wordt Maarten 22 jaar. Zal ik zijn 23ste verjaardag nog mee kunnen vieren? Ja, tuurlijk! Ik wil verdomme mijn kleinkinderen zien opgroeien! Ik hou vast aan het leven.
De avond van een dag zoals zovele andere en toch… Waarom ben ik weer zo moe, waar blijft mijn fut? Dus zak ik maar weer languit in de zetel, met m’n laptop op schoot. Er wordt aan de deur geklopt. Guido, Luks neef komt ons een fijn nieuwjaar wensen. Daar komt weer dat gevoel “het wordt helemaal geen goed jaar!”. Is dat de reden waarom ik niet één kaartje heb verstuurd? In het gesprek komt Ianthe, de poes, lekker languit op mijn schoot liggen. Ik steek mijn handen onder mijn oksels, want “Madammme” heeft geen plaats. Wat voel ik onder mijn rechterhand? In mijn linkerborst zit een pijnlijke vrij grote knobbel. Instinctief weet ik, dit is niet goed. Dit is geen cyste, geen klier zoals ik al zo vaak heb gehad. Al sinds mijn puberteit heb ik hobbelige, knobbelige borsten (ziekte van Reclu).
06.01.2015
Afspraak bij de huisdokter in navolging van vorige gesprekken. Zal ik het toch maar even over die knobbel hebben?
Borsten worden onderzocht en de dokter verplicht me te verzekeren dat ik morgenvroeg dadelijk een afspraak maak voor een echografie en mammografie. Haar ongerustheid slaat op me over. Is dàt misschien de reden waarom het “geen goed jaar” gevoel me de laatste tijd zo vaak besluipt?
07.01.2015
Afspraak op radiologie ligt vast. Deze namiddag om 16u30 word ik verwacht. Grrr. Pijnlijk zoals altijd die mammografie maar wat moet dat moet. Dan volgt de echo. Ik zie dadelijk dat de knobbel er totaal niet uitziet als elke andere knobbel die ik al heb gehad. Anders zijn ze egaal zwart gekleurd en mooi afgerond. Waarom is deze dan zo grillig en ongelijk van vorm? Pfff. Het onderzoek blijft maar duren. Radiologe besluit dat ze niet weet wat ze ziet op de beeldvorming en stelt voor om me door te verwijzen voor een biopsie. Ook zij laat me verzekeren dat ik zo snel mogelijk een afspraak maak voor dat onderzoek. Dus neem ik dadelijk contact op met de huisdokter want zij kan het snelst een afspraak in het ziekenhuis voor me regelen.
08.01.2015
Afspraak voor biopsie wordt vastgelegd op 12.01.2015. Ik ben er nog altijd vrij gerust in maar toch… Waarom heb ik het gevoel dat zowel dokter als radiologe ongerust waren?
09.01.2015
Zoals elke morgen neem ik een douche. Kan het dat de knobbel groter geworden is ? Ik heb de doorverwijzing van de huisdokter samen met het verslag van de radiologe in een gesloten envelop op de kast liggen. Openmaken? Of bedwing ik me? Het is sterker dan me zelf. Snel lees ik in diagonaal het verslag tot ik het woord BESLUIT tegenkom. Punt 3 Vrij grote, heterogene vastweefselmassa in het buitenste kwadrant links (totale diameter 4 x 4,5 cm): phyllodestumor? Hamartoma? Ander?
Slik… Tumor! Paniek. Wat is een phyllodestumor? Dokter Google wordt geconsulteerd. Oef, als het dat is valt het waarschijnlijk allemaal nog mee. Zou een meestal goedaardige tumor zijn. Ik stel mezelf gerust. Meer als wachten op de biopsie en de resultaten ervan kan ik momenteel toch niet doen. Toch maar weer even ventileren bij Fien, mijn luisterend oor.
Het weekend valt echt niet mee. Zaterdagmiddag rijd ik naar Kortenberg voor Michiel en Elien. Op de terugweg denk ik er aan dat het cadeautje voor Hilde nog steeds in mijn wagen ligt. Haar auto staat voor de deur en bijna zonder het te beseffen bel ik aan. Toeval of niet? Hilde is zo’n 20 jaar geleden ook geconfronteerd geweest met borstkanker. Ze geeft me advies en een heel goede raad “praat er over – zo veel mogelijk – en je zal versteld staan hoeveel lotgenoten je zal ontmoeten”.
Echter, tegen zondagmorgen overwinnen de tranen het op de moed. Doorbijten! Zeker en vast niet bij de pakken blijven zitten.
12.01.2015
De Lijn zet me af voor de ingang van het ziekenhuis. Hmmm, handiger dan ik dacht. Volg de blauwe pijl tot de lift en ga naar verdiep 0. Hier wordt ik na een poosje wachten door een lieve assistente binnengeroepen en opnieuw volgt een echo. Een héél grondige echo. Voor de biopsie krijg ik eerst een plaatselijke lichte verdoving in de huid rond de knobbel. Kan iemand me uitleggen wat er nu staat te gebeuren? Een dikke naald met een soort van “shooter” zal in de knobbel worden gebracht en na aftellen 3-2-1 volgt een korte doffe slag die een naald door de knobbel jaagt en weefsel opneemt. 3 keer wordt dit herhaald. Even voel ik me proefkonijn maar dat gevoel verdwijnt snel. Resultaat van de biopsie zal bekend zijn binnen 4 dagen, dus 16.01.2015 weet ik wat “het” is. Want ook hier volgt de besluitvorming “niet duidelijk herkenbaar” en… “advies om borst in kaart te laten brengen om duidelijker beeld te vormen”. De lieve assistente begeleidt me zelfs persoonlijk naar de balie en vraagt om een dringend slot voor MRI. Afspraak op 19.01.2015. Dan wordt mijn flinke zoon 22 jaar.
Ik neem contact met de huisdokter want zij zullen het voorschrift voor de MRI-scan opmaken. Om even na 10.00 uur ben ik op het werk.
De volgende dag haalt Luk het voorschrift voor de MRI op bij de huisdokter.
14.01.2015
Waarom staan er op het voorschrift voor de MRI medicijnen die ik al sinds lang niet meer inneem. Daar zal ik morgenvroeg even voor bellen.
15.01.2015
Voor ik het vergeet … even naar de dokter bellen om na te vragen waarom ze net die medicijnen op het voorschrift heeft gezet. Ik krijg echter de secretaresse aan de telefoon want de dokter is pas in de namiddag op de praktijk. Zou je even kunnen kijken of er toevallig al resultaten van de biopsie binnen zijn. Ja! die zijn er. Ik word doorgeschakeld met de andere arts uit de groepspraktijk. Hoe lang kunnen enkele seconden op dat moment duren? Waar ben ik in godsnaam aan begonnen?! Waarom stelde ik verdomme de vraag. Klik, ik word doorgeschakeld. Deze arts kent me ook vrij goed. Korte inleiding en dan volgt het “Ja Nancy, dat is vrees ik geen goed nieuws blablabla.... kwaadaardig blabla... ”. Gelukkig hoort de arts dat ik met mijn “en wat nu?” absoluut geen idee heb wat er me verder te doen staat.
Ze legt me rustig uit dat ze ook dadelijk een afspraak voor me zal trachten vast te leggen op de dienst “senologie” (wat dat ook mag zijn). Sein = borst. Ah, dus de borstkliniek. Afspraak 19.01.2015 om 9.00 uur.
Zoet weet dadelijk wat ik bedoel met “slecht nieuws” en ik hoor aan zijn ademhaling dat hij zich sterk voor me houdt. Nu Fien bellen! Nee, eerst ma en pa informeren. Ma vloekt es goed in de telefoon als ze te horen krijgt dat “het kwaadaardig is”. En nu Fien bellen. Oei, geen antwoord. Och, ging ze niet naar Nederland vandaag? Nee, dat was toch pas volgende week… Dan nog maar es proberen. Iets in haar manier van begroeten zegt me dat ze het al weet. Nee, kan toch niet. Hoe zou ze? En toch? Inderdaad, Luk heeft haar al gebeld. Hij moest het aan iemand kwijt. Begrijpelijk. En nu? Even zit ik als aan mijn stoel genageld en dan komt het denken weer op gang. Ik ga de collega’s persoonlijk informeren, de goeie raad van Hilde volgen. En effectief, het helpt. Er zijn er die solidair een traan mee wegpinken en van andere krijg ik een dikke knuffel. En een mooi boeket witte bloemen met de tekst “ we zijn er voor je... Veel moed!". Zo lief! De raad van de Prins van Melkwezer blijft hangen : laat je niet kisten!
Eva, een leuke, jonge collega die het allemaal zelf heeft meegemaakt, komt speciaal uit Oost-Vlaanderen naar kantoor om met me te praten. Ze weet precies wat er door mijn hoofd gaat. Dat ik momenteel overal wel “iets” voel. Meid, wat ben je een geweldige steun! Ik besluit de slogan “Keep calm and think pink” op mijn werkblad én op mijn facebook te zetten. Al gauw komt er reactie op mijn nieuwe foto, van personen waar je het soms absoluut niet van verwacht. Allemaal discreet, in een PB’tje. Zo ook van Maryse. Degene die me zijn voorgegaan, weten écht wel wat ik voel. En wees gerust, het steekt je een hart onder de riem wanneer je ’s avonds laat onverwacht een chatteke krijgt “en voor de slapeloze nachten…een kamilletheeken helpt ”
Weekend
Tijd om na te denken. Of toch liever met de vrienden naar de Uitweg? Gelukkig kies ik voor optie 2. Ook hun steun doet me deugd. Het komt goed! Toch? Twijfel. Wat als het niet goed komt?
Misschien doe ik dan voor het laatst solden bij D Store met Michiel en Elien. Ben ik er volgend jaar nog om de geur van die prachtig witte hyacinten te ruiken? Morgen wordt Maarten 22 jaar. Zal ik zijn 23ste verjaardag nog mee kunnen vieren? Ja, tuurlijk! Ik wil verdomme mijn kleinkinderen zien opgroeien! Ik hou vast aan het leven.
Abonneren op:
Posts (Atom)