Hectische weken

Hectische weken zijn het geweest. Meermaals heb ik me de vraag gesteld of 2015 een gedoemd jaar is... Alhoewel, bij tegenslag is geen enkel jaar, noch dag je gunstig gezind.

Op nog geen 14 dagen tijd hebben onze beide auto's het laten afweten. We besluiten om de Sharan gezien zijn leeftijd niet meer te laten herstellen. Bij de Vivaro wordt vastgesteld dat 3 van de 4 dieselverstuivers dienen vervangen te worden. Serieuze kost. En ik dacht dat ik kon sparen om mijn borstreconstructie te bekostigen. Niet dus!


2 van mijn nagels hebben het uiteindelijk na zo veel tijd toch nog begeven. Ik wist dat de chemo mijn nagels kon aantasten, maar had gehoopt met mijn gelnagels The Beast te snel af te zijn. Vreemd dat het beide nagels van mijn ringvingers zijn. Ze stonden al een tijdje heel wiebel. Gelukkig kan ik de week nadien naar Brenda. Met een valse tip is het euvel snel verholpen
Op radiotherapie hebben mijn nieuwe "elfennageltjes" succes. Bijna dagelijks krijg ik er van de verpleging complimentjes over.

Op Gasthuisberg hebben Zoet en ik een gesprek met de behandelende arts van mijn schoonvader. Na enkele weken hem te hebben geobserveerd, heeft men moeten vaststellen dat pa niet meer zelfstandig kan wonen en bijgevolg moeten we op zoek naar een verzorgingstehuis. Gelukkig hebben we pa zo'n 5 jaar geleden al op de wachtlijst van het WZC Sint-Margaretha Holsbeek laten noteren. 7 rusthuizen hebben we aangeduid. Helaas, na elk bezoek is de boodschap dezelfde : ..."lange wachtlijst, ... geen idee wanneer er een plaatsje zal vrijkomen...". We besluiten...Om zeker te zijn van een plaats in het rusthuis zou je eigenlijk al op je 55 jaar naar een serviceflat moeten verhuizen. Dat is wel al binnen 7 jaar he!

9 september - Heel vroeg gaat de telefoon. Mijn Peterken is niet meer. Hij is aan zijn laatste reis begonnen. Hoe zeer ik hem ook zal missen, het is goed zo. Pitteke en Maake vragen me om een tekstje voor te bereiden. 

Foto's van vroeger, ze brengen plezier

Mooie momenten, vastgelegd op papier

Heel even ga ik terug in de tijd

Het lijkt al wel een eeuwigheid

Toen ik nog zoveel jonger was

Jij, ik en de honden, samen wandelen

En tot het donker werd in het park voetballen

Jij geconcentreerd een kaartje aan het leggen

Ik herinner me jouw "zeggen"

Wat kon je praten,

En zonder jouw gelijk was je niet van plan het er bij te laten

Nu is jouw stoel leeg,

Jouw stem stil,

Iedereen die jou kende,

Weet wat dat zeggen wil

Oud en moe gestreden,

Je hebt genoeg geleden

Toe maar, ga maar

Achter je ligt een leven van werken en plicht,

En juist dat bepaalde in alles jouw gezicht

Een man met een groot hart was jij je hele leven

Moedig ben je tot het einde gebleven

Het afscheid doet ons zo'n pijn

Maar weet dat er in ons hart steeds een plekje voor je bewaard zal zijn.

Slaap zacht mijn peterken,

Je meterken

Mag deze tekst gebruikt worden voor het gebedsprentje? En wil jij deze dan ook voorlezen op de uitvaartdienst? 


12 september - Ik maak me ongerust over het feit dat ik geen emoties kan tonen. Ook al wil ik wenen om het verlies van mijn lieve grootvader, er komen geen tranen.


14 september - Deze morgen al heel vroeg op weg naar Ninove, om samen met mijn familie afscheid te nemen van pépé. Het wordt een serene en sobere dienst met enkele mooie teksten aangevuld met zachte muziek, die we samen hebben gekozen. 



17 september - Het ziekenhuis laat ons weten dat pa vanaf volgende week naar Kortenberg zal worden overgeplaatst. Dat was wel geen rusthuis naar onze keuze. Hoe moeten we dat gaan doen? Het is een heel eind rijden en met momenteel maar 1 wagen die in de garage is voor reparatie? Deze kopzorg kan er nog maar eens bij, niet...

18 september - Er is een plaatsje vrijgekomen in het WZC Sint-Dominicus te Lubbeek. Morgen mogen we er pa zijn kamer inrichten en maandag wordt hij om 10u30 bij hen verwelkomd. Oef! Dat is pas goed nieuws. Hopelijk kan hij er wennen en heeft hij het er naar zijn zin. We proberen zijn verblijf met enkele spulletjes uit zijn huis zo gezellig mogelijk in te richten. 


Het dagelijks heen en weer rijden naar het ziekenhuis voor de radiotherapie begint in mijn kleren te kruipen. En de huid waar ik bestraald wordt, is ondertussen behoorlijk rood. Maar gelukkig heb ik nog geen open wondjes. Mijn eerste tube Flamigel van 250 gr heeft er aan moeten geloven. Ik krijg van de verpleging 2 grote huidskleurige pleisters. Ze verzachtten en zorgen er voor dat mijn BH niet op mijn huid schuurt.



Onderweg naar huis hoor ik de berichtgeving. Het gaat over het hoge persoonlijke aandeel dat patiënten betalen voor een borstreconstructie. Gemiddeld zo'n 3.000 à 4.000 €. 
Als (mogelijk) kankerpatiënt vraagt geen enkele vrouw er om haar borst(en) te laten verwijderen. En ongeacht leeftijd, afkomst en plaats in de maatschappij moet elke vrouw de kans krijgen op reconstructie. Alleszins zou financiële overweging de keuze hiertoe voor geen enkele vrouw mogen beïnvloeden. Bovendien gaat het hier over een ingreep met eigen weefsel, dewelke éénmalig is, terwijl reconstructie met implantaten na 10 à 15 jaar nog eens aan de mutualiteit worden belast. Onze minister van Volksgezondheid, Maggie de Block, heeft werk aan de winkel!

Borstreconstructie na kanker: wat is een redelijk ereloon?

27 september - Mosselfestijn in Linden en daarna naar de voetbal. En wie kom ik tegen? Twee van mijn collega's, Axel en Sandra. Ze heeft een cursus "juwelen maken" gevolgd en toont me trots haar ketting en ring. Dat wil ik ook kunnen. Volgende cursus is 29 november. Kijk je es of er voor mij nog een plaats vrij is? Fijn om elkaar nog es terug te zien.

28 september - Vandaag al weer de vierde van mijn twaalf nabehandelingen én de allerlaatste van de 25 dagen radiotherapie. Op de bestralingsafdeling kom ik een bekende tegen, Josiane. Waar is haar opgewektheid gebleven? Ze vertelt me dat ze zich zo onzeker voelt over de toekomst. Door haar hartproblemen werd de nabehandeling stopgezet en ze heeft zo veel vragen. Gelukkig heeft ze vandaag een arts getroffen die getracht heeft haar vragen te beantwoorden. Wetende wat je moet doorstaan, zou ik me dan opnieuw laten behandelen? stel ik mezelf de vraag. Het antwoord is volmondig "Ja!"

29 september - Zoet brengt me naar Okegem, naar Ruben, mijn broer. Ik blijf bij hem overnachten, want morgenvroeg word ik om 08.00 uur in het OLV Aalst verwacht voor een borstreductie. Ruben legt me in de watten. Na een lekkere Mojito, een volkoren spaghetti en een nog lekkerdere Tahmdu whiskey, kijken we samen naar Battleship. Dank je voor de goeie zorgen, mijn broer!


30 september - Om even over 8 uur schrijf ik me in aan het onthaal van het OLV Aalst, waar professor Fabré vandaag een borstreductie zal doen. De ingreep is gepland om ongeveer 10u30. Ik krijg een bed op afdeling D4 - kamer 425/1. Even sla ik in paniek als ik verneem dat mijn kamergenote net geen 40 graden koorts heeft. Hoop dat het niets besmettelijk is?
Mijn dossier zit geklasseerd bij "andere". Het wachten duurt lang, maar ik stel vast dat ik absoluut niet zenuwachtig ben. Even na de middag word ik naar het operatiekwartier gebracht. In de gang komt de Professor me al tegemoet en hij neemt mijn bed over van de "logistieke dienst". Terwijl hij met zijn lintmeter en zwarte alcoholstift aantekeningen op mijn lichaam maakt, beginnen mijn knieën te knikken. We gaan voor een C-cup zoals afgesproken? Hoe groot ben je eigenlijk.. vraagt hij me. 1m78. 
Het is 12u24 als ik met het verdovingsmaskertje op mijn mond nog eens naar de klok kijk. 
Bij het ontwaken heb ik het koud, maar dadelijk krijg ik een extra deken. Ik hoor dat mijn naam genoemd wordt, 2 bedden verder. "Ik denk dat men zich vergist, want ik lig hier" zeg ik de verpleegster. "Tenzij er nog iemand met dezelfde naam op ontwaakzaal ligt?" Inderdaad! M-L Renders. Wat een toeval!

Ik heb de pijn toch wat onderschat. En in tegenstelling met Gasthuisberg hebben ze hier geen beschuitjes om mijn opkomende honger te stillen. 

Mijn temperatuur en wonde worden regelmatig gecontroleerd en dankzij de pijnstillers wordt de pijn draaglijk.

1 oktober - ik krijg er nog 2 kamergenotes bij. Ze zijn hier voor een dagopname. Zo benieuwd naar mijn stevige, nieuwe cup. Awel, jawel, das wel een heel verschil. Doordat mijn borst niet meer zo hangt, heb ik het gevoel dat ze eerder onder mijn arm zit. 
Straks loop ik er bij als een bodybuilder ;-) 

De redon met wondvocht dien ik nog wel enkele daagjes te controleren. 2 dagen na elkaar minder als 30 ml vocht en dan mag hij verwijderd worden.
Verder mogen de steristrips waarmee de littekens zijn afgeplakt, binnen 10 dagen worden weggenomen bij de huisdokter. Dankzij de waterdichte pleisters over de wonden kan ik me douchen.

De rit naar huis is hels. Elke oneffenheid in de weg zal ik gevoeld hebben. Blij dat ik terug thuis ben.

Vrijdag bel ik naar Altijd Mooi voor een afspraak met Griet, de bandagiste. Op 12 oktober mag ik een lichtere prothese kiezen! In principe zal ook deze door de mutualiteit worden terugbetaald (met uitzondering van de extra opleg voor een plakprothese) bij voorleggen van een attest van de arts.

Aan iedereen "bedankt om me ook weer door deze periode te helpen, met een speciale dankje voor Zoet."

Tussen opluchting en neerslachtigheid

Toch even wennen, om mezelf zo in de spiegel te zien. Het zag er minder erg uit van bovenaf gezien. 

Ik schommel tussen opluchting en neerslachtigheid. Blij dat de operatie zo goed is meegevallen en dat de pijn veel minder erg is dan ik had verwacht. 

Maar hoe voelt Zoet zich als hij me zo ziet, kaal en "verminkt" ? Hij kan me toch absoluut niet aantrekkelijk vinden...


Zoet is resoluut als ik hem de vraag stel : "ik heb jou nog, en dat is wat telt".

Dat vreemde "voze" gevoel rond het litteken tot onder mijn oksel, dat betert nog niet... En ook het plat van mijn voeten is heel regelmatig "gevoelloos", volgens de dokters een volledig normaal gevolg van de chemo. 

De drains in hun zakjes bezorgen me verschillende keren een serieuze pijnscheut, als ik weer eens vergeten ben dat het buisje over de grond hangt en ik er pal mijn voet opzet bij het rechtstaan.

Zal blij zijn als ik van die dingen ben verlost. Ik meet dan ook angstvallig af wat er per dag aan wondvocht in de potjes bijkomt.

Ingrid, mijn buurvrouw en verpleegster bij het Wit Gele Kruis, komt dagelijks langs om me te wassen (met de lekkere douchegel die ik van Carine kreeg) en om de drainwondjes te verzorgen.



Maandagmorgen is het eerste wat ik doe, een afspraak maken op plastische chirurgie om m'n reconstructie en borstverkleining zo snel mogelijk te kunnen bespreken en in te plannen. Woensdag 19 augustus om 9u30, afspraak met Professor Fabré. Save the date!

Dinsdag 7 juli mag ik de eerste keer naar Wondzorg om te controleren of er geen ontstekingen zijn. Alles ziet er heel netjes uit. 

Volgende afspraak 14 juli voor nieuwe controle. Eindelijk mag één van beide drains worden verwijderd. Dat is toch al dat! 

's Avonds brengen Zoet en ik een bezoekje aan Josiane, die deze week werd geopereerd.

Maandag 20 juli ben ik alweer op Wondzorg. Vandaag zal de tweede drain, net als een gedeelte van de draadjes worden verwijderd. De jonge verpleegster boezemt me niet echt vertrouwen in wanneer ze ons ontvangt.. ik krijg niet het gevoel dat ze mijn dossier goed heeft gelezen, als ze begint over de verkeerde borst. Mijn borst werd links geamputeerd, niet rechts. 
Als haar ervaren collega het even overneemt, grijp ik m'n kans om te vragen of zij de draadjes wil verwijderen. Verkeerde keuze dus!  Ze begint met de draadjes van het litteken op mijn hoofd, en het is alsof ze m'n hersenen mee omhoog trekt. 

Rond de wonde heeft zich (te veel) vocht opgehoopt. Waarschijnlijk een beetje mijn fout, want na het lange "niks kunnen doen" van de voorbije maanden, ben ik ijverig begonnen met (kasten) opruimen...
Zonder verwittiging steekt de arts met een naald net onder het litteken, om het vocht weg te zuigen. Dat had ze wel even mogen zeggen! Al een geluk dat de plaats rond het litteken nog steeds vrij gevoelloos is.

De jonge verpleegster neemt weer over. Zij gaat met een rustige, vaste hand te werk om de eerste helft van de draadjes van de amputatie te verwijderen. De rest van de draadjes zal tijdens de volgende consultatie worden weggeknipt. 

Vrijdag 24 juli -  De resterende draadjes worden verwijderd. Opnieuw zit er te veel vocht rond de wonde, al heb ik me nu zeer rustig gehouden. De arts had me wat bang gemaakt door te zeggen dat de nabehandeling niet zou kunnen starten, indien er nog te veel vocht bij het litteken bleef zitten. Weer worden er 2 spuiten wondvocht weggezogen.

In de namiddag ben ik onverwacht opnieuw in het Ziekenhuis. Deze keer op de afdeling Spoed. Pa, Zoet zijn vader, 87 jaar, is deze morgen gevallen en lag om 16u30, toen Michiel met het eten dat we al enkele weken voor hem maken, langsging, nog steeds op de koude vloer. Verward, onderkoeld...en blauwe plekken van kop tot teen.

Het is na 01 uur 's nachts als ik doodmoe samen met Zoet en Michiel naar huis rijd. Ik vrees dat ik m'n belofte aan Katrien niet zal kunnen waarmaken. Hoe graag ik er had willen bij zijn om haar te steunen en haar papa een laatste groet te brengen, ik kan het niet opbrengen. 



Faith, de trouwe hond van pa, die we hem in 2007 als verjaardagscadeau uit het dierenasiel Vetas te Eeklo haalden, woont nu tijdelijk bij ons. En ze past zich heel goed aan, zo samen met Figo en onze 5 poezen. Straks ga ik het nog erg vinden als ze teruggaat bij pa, wanneer hij terug thuis is.



Maandag 27 juli - Afspraak bij Véronique van Altijd Mooi, samen met Griet, een bandagist uit Grimbergen.
Ik opteer voor een plakprothese, die ik tijdelijk, tot het litteken goed is genezen, in mijn prothese BH kan stoppen. Wat een verschil met de tijdelijke prothese. Ik voel me dadelijk een stuk vrouwelijker als ik me met gevulde BH in de spiegel bekijk. 
Het valt me wel dadelijk op dat m'n nieuwe siliconenborst heel wat zwaarder is dan de tijdelijke spons-prothese. 
Griet legt me uit hoe ik de prothese en mijn huid moet verzorgen. 
Omdat ik voor een plakprothese koos, dien ik 55 € opleg te betalen. Andere protheses worden integraal tussen bandagist en mutualiteit geregeld.

Dinsdag 28 juli - Vandaag de start van de nabehandeling. 12 weken elke week. Eind augustus krijg ik ook nog 5 weken bestraling. Ik ben er nog niet maar ik ben op de goeie weg... Maar hoe zal mijn lichaam op deze kuren reageren? Hopelijk ben ik niet meer zo ellendig en moe als bij de vorige chemokuren. 
Ter voorbereiding moet er eerst nog een echocardiogram worden gemaakt. Eén van de 2 preparaten, nl. de herceptine, heeft in sommige gevallen een nadelige werking op het hart (dat is wat Josiane ondertussen aan de levende lijve mocht ondervinden). 

Mijn hart werkt op volle snelheid (60 % pompcapaciteit is prima volgens de cardioloog). We kunnen dus met een gerust "hart" starten met de nabehandeling.

Hilde komt langs in het kader van de Cristine-studie, met haar tablet inclusief vragenlijst.
Na een gezellige babbel neemt ze afscheid. Tot binnen 3 weken? Hoe? Binnen 3 weken? Ik kom toch volgende week terug voor de volgende kuur?




Koude douche.... de nabehandeling zal geen 12 weken maar 36 weken duren. Hoe het komt dat zowel Zoet als ik zelf dit verkeerd hebben begrepen? Geen idee. Feit is dat mijn vooruitzichten opschuiven naar volgend jaar ergens april. Ik had zo gehoopt 2016 met een volledig nieuwe start aan te vangen. Niet dus.






Het kost me wat tijd om mijn moed bij elkaar te rapen, maar uiteindelijk slaag ik er in de dingen weer positief te bekijken. Het zal wat langer duren als wat ik in eerste instantie had gepland, maar verdomme, ik leef! En da's wat telt. 

Dinsdag 4 augustus - Gesprek met Professor Wildier. Helemaal blij is hij, net zoals wij, over het geweldige resultaat van de chemotherapie. 90 % kans dat The Beast de strijd definitief heeft verloren.




Donderdag 6 augustus - Weer zo'n dagje dat de telefoon niet stopt met rinkelen. Eén van die telefoontjes is Iris, mijn trajectbegeleidster. Tijdens ons gesprek vertelt ze me over KanActief, een revalidatietherapie samen met lotgenoten, waar wordt gesport en lezingen worden gegeven. Ik vraag haar enthousiast of ze me de contactgegevens kan bezorgen. Lijkt me heel leuk.

Op Facebook lees ik een oproep van Libelle. Ze zijn op zoek naar getuigenissen van vrouwen die in 2015 de diagnose kanker kregen. Misschien moet ik op deze oproep reageren?
Ja, dat doe ik. We zien wel.

Stillekes aan begint mijn haar te groeien.



8 augustus - Linge Feest. We hebben afgesproken met Jan en An voor een gezellige avond op Linge Feest. We fietsen naar Linden. Op een heel steile helling wil ik afstappen, maar ik bijt door. Yes, you can. 

We ontmoeten er heel wat bekenden, waaronder Christine en Max. Zij hebben hun buren meegevraagd. De dame draagt, net als ik, een sjaaltje op het hoofd. In de VIP-tent raken we aan de babbel. Wat een toeval! Zij zit ook in de Cristine-studie. Haar traject loopt zo'n maand voor op het mijne. We hebben beide last gehad van dezelfde kwaaltjes en die "voze" voeten heeft zij ook nog steeds. Chris blijkt een zeer positief ingestelde dame van 57 jaar te zijn. Zij werd aan de rechterborst geamputeerd. Met een kwinkslag zegt ze "ze kunnen van ons beide nog 1 goeie maken". 
We hebben het over Hilde, over de operatie, en over Kanactief. Ze heeft zich ingeschreven voor de sessies die starten op 8 september gedurende 3 maanden. Leuk om met een lotgenoot te kunnen praten.

Morgen treedt de dochter van Veerle op, om 14 uur. Komen wij dan ook kijken? Ja natuurlijk zullen we er zijn.

Deze avond kamperen we in de tent, in onze tuin. Aangezien met vakantie gaan er dit jaar niet inzit, wil ik op deze manier toch effe het vakantiegevoel vangen en dus hebben Zoet en ik samen de tent opgezet. 

9 augustus - Kampeerders zijn harde tantes! Zoet heeft om iets over 05 uur deze morgen opgegeven en heeft me alleen gelaten met de luchtloze matras. Watje...

Tegen 13u45 ziet het er naar uit dat het heel hard gaat regenen. Goed excuus om niet met de fiets naar Linden te gaan want toegegeven... ik heb echt geen conditie. Het optreden van New Addiction wordt er eentje in de regen. 

In de namiddag bekruipt de vermoeidheid me toch, maar na even wat te hebben gerust op een bankje, kan ik er weer tegen.

's Avonds komen Roel en Hedwig langs en we sluiten af met een lekker ijs van André Chocodip.

10 augustus - telefoontje van Lies Serrien, betreffende mijn inschrijving bij KanActief. Ik vraag haar of het mogelijk is dat ze me in de groep van Chris indeelt. Gelukkig weet ik waar Chris woont, haar leeftijd, en wanneer ze staat ingeschreven bij Kanactief. Lies vindt haar snel terug op de deelnemerslijst. 21 augustus heb ik een afspraak met de arts KanActief en 31 augustus wordt genoteerd voor een fietstest. Nog enkel een voorschrift van de arts en ik kan actief deelnemen aan KanActief (knipoog).

11 augustus - Al heel vroeg gaat de telefoon. Ons maake vertelt me dat mijn grootvader - pèpè - een hersentrombose heeft gedaan. Hij ligt nu in het Onze Lieve Vrouwziekenhuis te Aalst. Gedeeltelijk verlamd, kan amper nog slikken, kan niet meer praten... Pfff! Hoe veel kan een mens hebben?

12 augustus - Afspraak op de afdeling radiotherapie. Verdiep 0. Vandaag worden de puntjes voor de bestraling gemarkeerd, allez, getatoeëerd. 

Met pèpè gaat het helemaal niet goed. De dokters geven hem nog weinig kans, gezien zijn hoge leeftijd (91 jaar). Ik overleg met Zoet en we beslissen dat we morgen naar Aalst rijden om hem te bezoeken.

13 augustus - Om 14u30 is Zoet thuis van zijn werk en we vertrekken onmiddellijk naar "mijn thuis", zodat we de files voor zijn. Pitteke wil op tijd in Aalst zijn, zodat hij pèpè zijn boterhammen kan geven. Mijn blinde grootvader kan het me niet zeggen, maar als ik mijn handen in de zijne leg, knijpt hij er heel hard in, en ik weet dat hij blij is dat ik er ben. En wat een eetlust heeft hij! Als we vertrekken, neem ik "afscheid" van mijn Peterken.

18 augustus - Nabehandeling 2. Terwijl ik wacht tot de herceptine en pertuzemab klaar zijn, komt Hilde langs. Heb jij onlangs kennis gemaakt met iemand die ook in de Cristine-studie zit? Ja, Chris. Awel, die is hier ook. Ik volg Hilde naar de kamer van Chris. Wat een fijn weerzien. Deze keer vergeten we niet om onze GSM-nummers uit te wisselen. Ze vertelt me dat ze 16 september op Gasthuisberg een afspraak heeft voor haar borstverkleining. Zij is klaar met de radiotherapie en raadt me aan heel goed te smeren, want haar huid is heel rood en verbrand ondanks het vele smeren. Doordat ze na de operatie van 16/9 zo'n 6 weken niet zal kunnen sporten, heeft ze jammer genoeg KanActief geannuleerd.

In mijn mailbox zit een mailtje. Ik lees heleboel mails, en daaruit heb ik jou gehaald... vijf dagboeken van vrouwen voor wie 2015 een heel ingrijpend, spannend, ontroerend, mooi jaar werd. Mijn verhaal komt in Libelle!





19 augustus - Op de bil van de pink gevleugelde eenhoorn , in de inkomhal van het ziekenhuis, staat een bijzondere tekst...





Om 09u30 heb ik een afspraak met Professor Fabré. Ik weet dat ik heel ongeduldig kan zijn, maar ben echt benieuwd naar hoe snel ik voor een borstverkleining een afspraak zal krijgen.

Terwijl ik in de wachtzaal zit, komen er 2 zeer goed uitziende dames naast me zitten. Zouden ze naturel zo mooi zijn of zou de professor een handje geholpen hebben? Ik raak met één van beide dames aan de praat, en kom er achter dat ze, samen met haar 2 zussen, 5 jaar geleden preventief hun borsten hebben laten verwijderen, omdat hun mama aan het erfelijke gen overleden is. En wat heb je geleerd vandaag?...Do not judge to quick, Nancy.

Professor Fabré roept me even na 10 uur binnen met de woorden " wij hebben elkaar 10 jaar geleden al eens ontmoet". Was ik dan wakker? Want ik zou het me anders wel herinneren. Knappe vent, dat mag gezegd. Hij besluit, dat ik een buikje heb, waar hij een B-cup kan me maken. Ikke geflatteerd. Maar door de medicijnen kan het dat ik nog een 6-tal kilo bijkom, dus zal hij mijn rechterborst momenteel verkleinen naar een C-cup, door middel van een sleutelgatoperatie. 
En hoe snel kan dat dan? Hoe snel wil je dat dan? ASAP he Professor. 
In Leuven zijn de wachtlijsten zeer lang, variërend van 6 maanden tot 1 jaar. Pff, en ik dacht dat er volgende week al kon aangevat worden. Maar... er is wel een mogelijkheid dat er in Roeselare (dat is een beetje heel ver voor me) of in Aalst, vroeger een plaats beschikbaar is. Noteer me maar voor Aalst, dat is tenslotte dicht bij "mijn thuis". In principe zou dat dan 30 september zijn. De secretaresse van de professor zal me dat morgen of ten laatste vrijdag bevestigen. 
Maar toch nog een vraag : kan de lopende nabehandeling en radiotherapie geen kwaad om zo snel over te gaan tot een borstverkleining. Nee, helemaal geen probleem. Cross my fingers! 

21 augustus - telefoon van ons maake. Pèpè wordt vandaag terug naar het rusthuis gebracht. In het ziekenhuis kunnen ze niets meer voor hem doen buiten de bloedverdunners die hij gekregen heeft. Hoe meer ik geconfronteerd word met de zorgen voor mijn grootvader en mijn schoonvader, hoe meer het "bejaard zijn" me verontrust.

Vlak voor de middag krijg ik een telefoontje van Elke, de secretaresse van professor Fabré, met het goede nieuws dat ik 30 september in het OLV Aalst verwacht wordt! Me happy. 
Dit moet ik toch even aan Chris laten weten en ik stuur haar een sms. Dadelijk gaat mijn gsm over : Chris. Ze wil me niet ongerust maken, maar is dat niet heel snel na de laatste bestraling dat ik zal geopereerd worden? Ik vraag waarom en als ik in de namiddag haar open wonden van de radiotherapie zie, weet ik wat ze bedoeld. Ik neem me voor om dit maandag bij de opstart van de radiotherapie toch nog even te bespreken en anders moet ik de operatie maar uitstellen.

24 augustus - Start radiotherapie. De afspraken werden me via mynexuz tot op de minuut bevestigd. Vandaag afspraak om 11u06 voor de eerste bestraling.
Het begint al goed, want het toestel is defect. Om 11u37 hoor ik mijn naam door de intercom. Nadat een verpleegster me wegwijs heeft gemaakt met het scankaartje, installeer ik me op toestel 3. De getatoeëerde puntjes worden nog eens aangestift en dan krijg ik de vraag om niet meer te bewegen. Terwijl er foto's worden gemaakt, begint mijn neus te kriebelen. Dat zal je altijd zien he, jeuk en niet mogen krabben! 

Heel even waan in me "in space", als het toestel de meest vreemde krakende, zoemende geluiden maakt. Voor ik het besef, is de sessie afgelopen.


Tijd om mijn vragen af te vuren. Er wordt me aangeraden om af te wachten hoe mijn lichaam op de bestraling reageert, want elke persoon is anders. Vooral de huid goed voeden is de boodschap.

Morgen afspraak om 11u48. Ik krijg een joekel van een tube flamigel mee. Wees gerust dat ik goed zal smeren.

Home Sweet Home

Vandaag mag ik naar huis!

De bandagiste komt me halen wanneer ik net mijn valies heb gemaakt. Tijd om de tijdelijke prothese uit te kiezen. Op mijn vraag heeft ze ook een iets steviger BH bij. Wat is nu één BH met dit weer?

Ik ben net terug op de kamer als Iris van Trajectbegeleiding er is. Ze neemt me mee naar haar gesprekslokaal waar ik haar heel wat vragen kan stellen.

Ze informeert me over het kostenplaatje voor een reconstructie. Een serieus bedrag dat je voor eigen rekening moet nemen. We zullen alvast maar wat proberen te sparen.

Toch stap ik bij haar buiten met een goed gevoel. Ik sta er niet alleen voor en weet waar ik terecht kan als ik vragen mocht hebben.

Na afscheid te hebben genomen van Arlette verlaat ik tegen de middag ook het ziekenhuis met een goed gevoel. Wat een fantastische verpleging en opvolging. Chapeau!

Evenwicht

Wanneer ik in de spiegel kijk, stoort het mij dat mijn rechterborst een stuk hoger staat als mijn linkerborst.

Ik spreek er Ingrid, de verpleegster over aan. Schijnbaar heel normaal. De prothese is heel wat lichter als mijn eigen borst doordat het nu een tijdelijke wattenvulling is.

Ze haalt er de doos van de bandagiste bij. Aaah! De beha's die ze uit de doos tovert, lijken me al een stuk sexyer als het katoenen sportbehaatje dat ik nu draag. Geduldig toont ze me ook de tijdelijke prothese die ik morgen mag kiezen. Net als een definitieve prothese die ik binnen 6 weken mag beginnen dragen.

Ik realiseer me dat ik beter voo de operatie een gesprek met Iris van Trajectbegeleiding had gevoerd, dan had ik me al een betere voorstelling kunnen maken. 

Even later brengt ze me ook nog 2 brochures met afbeeldingen van heel mooie lingerie, nachtkleding en badmode. 

Denk dat ik gauw bij Véronique van Altijd Mooi moet langsgaan om enkele mooie stukken te kopen.

In de namiddag komen ons maake en Pitteke langs. Ma heeft me een krat fruitsap in de diepvries gekoeld en deze met koelelementen meegebracht. Lekker en verfrissend!

Ik krijg zelfs bezoek van Professor Christiaens.. Wat een gemoedelijke, lieve dame. Ze vertelt me dat het litteken mooier zou geweest zijn, had ze met andere draad kunnen hechten. Ik verzeker haar dat ik er geen probleem mee heb. Het is toch maar tijdelijk. Bij de reconstructie zal hetzelfde litteken gebruikt worden.

Fien is net met Louize aangekomen, als ook Zoet met Michiel verschijnt. Wat ziet hij er moe uit.

Hopelijk mag ik morgen naar huis want vandaag zijn ze komen opnemen wat ik wil eten op vrijdagmiddag en zaterdagmiddag. Dat was niet de afspraak! Nergens beter als thuis, en zeker met dit warme weer.

De confrontatie

Zenuwachtig. Niet goed geslapen. Onbewust toch mee bezig dat straks het rekverband zal worden verwijderd?

Om stipt 10 uur komt Zoet aan samen met Michiel. De verpleegster heeft hen zien aankomen en is ook dadelijk daar.

Ben ik er klaar voor? Nee. Zal ik er ooit klaar voor zijn? Nee. Dus laten we er maar korte metten mee maken.

Voorzichtig nemen we het rekverband weg en als ik naar beneden kijk, zie ik een lange rij blauwe steekjes op mijn ribben. Het litteken loopt tot onder mijn oksel. Het is minder schrikwekkend en helemaal niet bloederig zoals ik het me had voorgesteld. Alleen gaat hopelijk dat "slapeloos" gevoel in mijn bovenarm en op mijn rug na verloop van tijd weg.

Wil ik graag een spiegel om te kijken? Nee, hoeft niet. 

Het sexy behaatje dat ik zondag heb gepast, wordt links opgevuld met watten. Doe nog maar een beetje meer, vraagt Zoet.... Van Michiel krijg ik de nodige peptalk. That's my boy!

Vrijdag komt de bandagiste langs en dan mag ik een tijdelijke, voorgevormde prothese kiezen.

Ingrid komt op bezoek. En terwijl ik met Zoet op het terras zit, komt Carine langs! 
Even later voegt Josiane zich bij ons... Ze heeft helemaal geen goed nieuws. Ze kwam net van de consultatie. Door de chemo is haar hart permanent aangetast en zal ze levenslang medicijnen moeten nemen. Volgende week woensdag zal zij op eenheid 631 liggen voor een borstsparende operatie. 

Na het bezoekuur komt de assistente van Professor Christiaens langs. Ze heeft geweldig nieuws. De sentinelprocedure was negatief. Dit betekent dat ik geen tweede operatie moet ondergaan voor een okselontruiming. Nu nog afwachten wat de verdere onderzoeken binnen 14 dagen als resultaat zullen geven en dan kan ik met de nabehandeling starten.

Wie haalt het in zijn hoofd om tijdens een hittegolf in het ziekenhuis te liggen? Ikke natuurlijk. Hoe warm kan het zijn? 
Om 01 uur 's nachts loop ik nog door de gangen. Ondanks de ventilator krijg ik de slaap niet te pakken. Nergens verkoeling... maar dat is natuurlijk voor iedereen zo.

The day after

Al vroeg wakker, want de inhoud van de drains moet regelmatig gecontroleerd worden.

Het was warm op de kamer deze nacht. Na een verfrisbeurt en het ontbijt trek ik lichte kleding aan en bel Zoet met de vraag om een ventilator mee te brengen.

Ons maake en Pitteke komen in de namiddag langs, net als Fien, Zoet met Maarten en Michiel, en Ruben.

Terwijl Ruben op de gang wacht, word ik door een arts onderzocht. Ze stelt vast dat mijn bloeddruk vrij laag is (7 over 5) en Ruben krijgt de opdracht om zoute koekjes of chips te gaan kopen. Tegen een te lage bloeddruk zijn er geen medicijnen... Enkel zout eten helpt.

Morgen zal het rekverband voor het eerst worden weggenomen. Zoet komt om 10 uur langs om er bij te zijn.

Hoe zal ik reageren? 

Morgen zal nooit meer hetzelfde zijn als vandaag

Ondanks het feit dat de operatie er staat aan te komen én te hebben geslapen in een ziekenhuis bed, ben ik de nacht vrij rustig doorgekomen.

Om 07 uur wordt Arlette opgehaald. Zij staat als eerste op de operatielijst, ik als vierde. Dat worden nog enkele spannende uren.

Even voor 8 uur word ik opgehaald voor het sentinel-onderzoek. Op de afdeling nucleaire geneeskunde krijg ik een licht radio-actieve vloeistof in mijn borst ter hoogte van de tumor gespoten. Deze stof wordt door de lymfevaten naar de schildwachtklier getransporteerd. Na ongeveer een uur mag ik heel stilletjes op een tafel gaan liggen en worden er foto's genomen. Een arts komt nadien langs om met zwarte stift de 3 belangrijkste okselklieren aan te duiden (ter voorbereiding op de operatie). Ik vraag of ze ook nog even de pijl op mijn hoofd (voor de vetknobbels) wil markeren.

9u30 : terug op de kamer en dan is het nu wachten. 

Volgens Heleen, de verpleegster, is mijn operatie voorzien rond 15 uur. Gelukkig heb ik Facebook om me bezig te houden.

Om 13u15 is Arlette terug op de kamer. Wat is ze al goed wakker! Ze verzekert me dat wat ze voelt, best meevalt.

Laat dat hier es wat vooruitgaan he zeg!

14u15: Heleen brengt me een operatiekleedje en ik realiseer me dat mijn nagels assorti zijn. Kwestie van het grappige er in te houden he.

André rijdt me in mijn ziekenhuisbed bijna het hele ziekenhuis door, we nemen 2 liften en komen uiteindelijk aan de deur van het operatiekwartier. Mijn armbandje wordt nog es gescand. Omdat ik bang ben na de operatie mijn mutsje niet meer terug te vinden, krijg ik een winkelmandje op mijn bed gezet. De verpleegster vraagt me wie de operatie zal uitvoeren. Als ze de naam van Professor Christiaens hoort, antwoordt ze me dat ik in hele goeie handen ben... 

14u55 : ik kruip vol vertrouwen van mijn ziekenhuisbed op de operatietafel. 
Geen muziek deze keer? "Nee, Professor Christiaens werkt liever zonder muziek". 
Ik krijg een infuus in een ader van mijn hand en de anesthesist houdt me een maskertje voor de mond. "Zeg het maar als je duizelig begint te worden..." Was net aan het denken dat ik een beetje draaierig werd. 

Ik word wakker op de ontwaakzaal. Geen kou, geen misselijk gevoel en ik moet lachen als ik het zuurstofmetertje op mijn dikke teen zie. Blij dat ik mijn goesting heb gedaan en voor 10 gelnagels heb gekozen. Op mijn hoofd voel ik een pleister, dus de vetknobbels zijn ook weg...

Tegen 18u30 ben ik terug op de kamer. Zoet komt langs en heeft Michiel meegebracht. Wat ben ik blij hen te zien. 

Rond mijn borststreek zit een rekverband. 2 drains moeten voor de afdrijving van het wondvocht zorgen. 

Ik slaag er in de verpleegster te overtuigen van mijn grote honger en nadat ik met ons ma heb gebeld, krijg ik vier heerlijke beschuiten met confituur aangeboden. Samen met Arlette doe ik nog "een terrasje" (had ik gisteren gezien toen ik op verkenning ging)... alleen jammer dat ze geen Mojito schenken.