De confrontatie

Zenuwachtig. Niet goed geslapen. Onbewust toch mee bezig dat straks het rekverband zal worden verwijderd?

Om stipt 10 uur komt Zoet aan samen met Michiel. De verpleegster heeft hen zien aankomen en is ook dadelijk daar.

Ben ik er klaar voor? Nee. Zal ik er ooit klaar voor zijn? Nee. Dus laten we er maar korte metten mee maken.

Voorzichtig nemen we het rekverband weg en als ik naar beneden kijk, zie ik een lange rij blauwe steekjes op mijn ribben. Het litteken loopt tot onder mijn oksel. Het is minder schrikwekkend en helemaal niet bloederig zoals ik het me had voorgesteld. Alleen gaat hopelijk dat "slapeloos" gevoel in mijn bovenarm en op mijn rug na verloop van tijd weg.

Wil ik graag een spiegel om te kijken? Nee, hoeft niet. 

Het sexy behaatje dat ik zondag heb gepast, wordt links opgevuld met watten. Doe nog maar een beetje meer, vraagt Zoet.... Van Michiel krijg ik de nodige peptalk. That's my boy!

Vrijdag komt de bandagiste langs en dan mag ik een tijdelijke, voorgevormde prothese kiezen.

Ingrid komt op bezoek. En terwijl ik met Zoet op het terras zit, komt Carine langs! 
Even later voegt Josiane zich bij ons... Ze heeft helemaal geen goed nieuws. Ze kwam net van de consultatie. Door de chemo is haar hart permanent aangetast en zal ze levenslang medicijnen moeten nemen. Volgende week woensdag zal zij op eenheid 631 liggen voor een borstsparende operatie. 

Na het bezoekuur komt de assistente van Professor Christiaens langs. Ze heeft geweldig nieuws. De sentinelprocedure was negatief. Dit betekent dat ik geen tweede operatie moet ondergaan voor een okselontruiming. Nu nog afwachten wat de verdere onderzoeken binnen 14 dagen als resultaat zullen geven en dan kan ik met de nabehandeling starten.

Wie haalt het in zijn hoofd om tijdens een hittegolf in het ziekenhuis te liggen? Ikke natuurlijk. Hoe warm kan het zijn? 
Om 01 uur 's nachts loop ik nog door de gangen. Ondanks de ventilator krijg ik de slaap niet te pakken. Nergens verkoeling... maar dat is natuurlijk voor iedereen zo.