Hectische weken

Hectische weken zijn het geweest. Meermaals heb ik me de vraag gesteld of 2015 een gedoemd jaar is... Alhoewel, bij tegenslag is geen enkel jaar, noch dag je gunstig gezind.

Op nog geen 14 dagen tijd hebben onze beide auto's het laten afweten. We besluiten om de Sharan gezien zijn leeftijd niet meer te laten herstellen. Bij de Vivaro wordt vastgesteld dat 3 van de 4 dieselverstuivers dienen vervangen te worden. Serieuze kost. En ik dacht dat ik kon sparen om mijn borstreconstructie te bekostigen. Niet dus!


2 van mijn nagels hebben het uiteindelijk na zo veel tijd toch nog begeven. Ik wist dat de chemo mijn nagels kon aantasten, maar had gehoopt met mijn gelnagels The Beast te snel af te zijn. Vreemd dat het beide nagels van mijn ringvingers zijn. Ze stonden al een tijdje heel wiebel. Gelukkig kan ik de week nadien naar Brenda. Met een valse tip is het euvel snel verholpen
Op radiotherapie hebben mijn nieuwe "elfennageltjes" succes. Bijna dagelijks krijg ik er van de verpleging complimentjes over.

Op Gasthuisberg hebben Zoet en ik een gesprek met de behandelende arts van mijn schoonvader. Na enkele weken hem te hebben geobserveerd, heeft men moeten vaststellen dat pa niet meer zelfstandig kan wonen en bijgevolg moeten we op zoek naar een verzorgingstehuis. Gelukkig hebben we pa zo'n 5 jaar geleden al op de wachtlijst van het WZC Sint-Margaretha Holsbeek laten noteren. 7 rusthuizen hebben we aangeduid. Helaas, na elk bezoek is de boodschap dezelfde : ..."lange wachtlijst, ... geen idee wanneer er een plaatsje zal vrijkomen...". We besluiten...Om zeker te zijn van een plaats in het rusthuis zou je eigenlijk al op je 55 jaar naar een serviceflat moeten verhuizen. Dat is wel al binnen 7 jaar he!

9 september - Heel vroeg gaat de telefoon. Mijn Peterken is niet meer. Hij is aan zijn laatste reis begonnen. Hoe zeer ik hem ook zal missen, het is goed zo. Pitteke en Maake vragen me om een tekstje voor te bereiden. 

Foto's van vroeger, ze brengen plezier

Mooie momenten, vastgelegd op papier

Heel even ga ik terug in de tijd

Het lijkt al wel een eeuwigheid

Toen ik nog zoveel jonger was

Jij, ik en de honden, samen wandelen

En tot het donker werd in het park voetballen

Jij geconcentreerd een kaartje aan het leggen

Ik herinner me jouw "zeggen"

Wat kon je praten,

En zonder jouw gelijk was je niet van plan het er bij te laten

Nu is jouw stoel leeg,

Jouw stem stil,

Iedereen die jou kende,

Weet wat dat zeggen wil

Oud en moe gestreden,

Je hebt genoeg geleden

Toe maar, ga maar

Achter je ligt een leven van werken en plicht,

En juist dat bepaalde in alles jouw gezicht

Een man met een groot hart was jij je hele leven

Moedig ben je tot het einde gebleven

Het afscheid doet ons zo'n pijn

Maar weet dat er in ons hart steeds een plekje voor je bewaard zal zijn.

Slaap zacht mijn peterken,

Je meterken

Mag deze tekst gebruikt worden voor het gebedsprentje? En wil jij deze dan ook voorlezen op de uitvaartdienst? 


12 september - Ik maak me ongerust over het feit dat ik geen emoties kan tonen. Ook al wil ik wenen om het verlies van mijn lieve grootvader, er komen geen tranen.


14 september - Deze morgen al heel vroeg op weg naar Ninove, om samen met mijn familie afscheid te nemen van pépé. Het wordt een serene en sobere dienst met enkele mooie teksten aangevuld met zachte muziek, die we samen hebben gekozen. 



17 september - Het ziekenhuis laat ons weten dat pa vanaf volgende week naar Kortenberg zal worden overgeplaatst. Dat was wel geen rusthuis naar onze keuze. Hoe moeten we dat gaan doen? Het is een heel eind rijden en met momenteel maar 1 wagen die in de garage is voor reparatie? Deze kopzorg kan er nog maar eens bij, niet...

18 september - Er is een plaatsje vrijgekomen in het WZC Sint-Dominicus te Lubbeek. Morgen mogen we er pa zijn kamer inrichten en maandag wordt hij om 10u30 bij hen verwelkomd. Oef! Dat is pas goed nieuws. Hopelijk kan hij er wennen en heeft hij het er naar zijn zin. We proberen zijn verblijf met enkele spulletjes uit zijn huis zo gezellig mogelijk in te richten. 


Het dagelijks heen en weer rijden naar het ziekenhuis voor de radiotherapie begint in mijn kleren te kruipen. En de huid waar ik bestraald wordt, is ondertussen behoorlijk rood. Maar gelukkig heb ik nog geen open wondjes. Mijn eerste tube Flamigel van 250 gr heeft er aan moeten geloven. Ik krijg van de verpleging 2 grote huidskleurige pleisters. Ze verzachtten en zorgen er voor dat mijn BH niet op mijn huid schuurt.



Onderweg naar huis hoor ik de berichtgeving. Het gaat over het hoge persoonlijke aandeel dat patiënten betalen voor een borstreconstructie. Gemiddeld zo'n 3.000 à 4.000 €. 
Als (mogelijk) kankerpatiënt vraagt geen enkele vrouw er om haar borst(en) te laten verwijderen. En ongeacht leeftijd, afkomst en plaats in de maatschappij moet elke vrouw de kans krijgen op reconstructie. Alleszins zou financiële overweging de keuze hiertoe voor geen enkele vrouw mogen beïnvloeden. Bovendien gaat het hier over een ingreep met eigen weefsel, dewelke éénmalig is, terwijl reconstructie met implantaten na 10 à 15 jaar nog eens aan de mutualiteit worden belast. Onze minister van Volksgezondheid, Maggie de Block, heeft werk aan de winkel!

Borstreconstructie na kanker: wat is een redelijk ereloon?

27 september - Mosselfestijn in Linden en daarna naar de voetbal. En wie kom ik tegen? Twee van mijn collega's, Axel en Sandra. Ze heeft een cursus "juwelen maken" gevolgd en toont me trots haar ketting en ring. Dat wil ik ook kunnen. Volgende cursus is 29 november. Kijk je es of er voor mij nog een plaats vrij is? Fijn om elkaar nog es terug te zien.

28 september - Vandaag al weer de vierde van mijn twaalf nabehandelingen én de allerlaatste van de 25 dagen radiotherapie. Op de bestralingsafdeling kom ik een bekende tegen, Josiane. Waar is haar opgewektheid gebleven? Ze vertelt me dat ze zich zo onzeker voelt over de toekomst. Door haar hartproblemen werd de nabehandeling stopgezet en ze heeft zo veel vragen. Gelukkig heeft ze vandaag een arts getroffen die getracht heeft haar vragen te beantwoorden. Wetende wat je moet doorstaan, zou ik me dan opnieuw laten behandelen? stel ik mezelf de vraag. Het antwoord is volmondig "Ja!"

29 september - Zoet brengt me naar Okegem, naar Ruben, mijn broer. Ik blijf bij hem overnachten, want morgenvroeg word ik om 08.00 uur in het OLV Aalst verwacht voor een borstreductie. Ruben legt me in de watten. Na een lekkere Mojito, een volkoren spaghetti en een nog lekkerdere Tahmdu whiskey, kijken we samen naar Battleship. Dank je voor de goeie zorgen, mijn broer!


30 september - Om even over 8 uur schrijf ik me in aan het onthaal van het OLV Aalst, waar professor Fabré vandaag een borstreductie zal doen. De ingreep is gepland om ongeveer 10u30. Ik krijg een bed op afdeling D4 - kamer 425/1. Even sla ik in paniek als ik verneem dat mijn kamergenote net geen 40 graden koorts heeft. Hoop dat het niets besmettelijk is?
Mijn dossier zit geklasseerd bij "andere". Het wachten duurt lang, maar ik stel vast dat ik absoluut niet zenuwachtig ben. Even na de middag word ik naar het operatiekwartier gebracht. In de gang komt de Professor me al tegemoet en hij neemt mijn bed over van de "logistieke dienst". Terwijl hij met zijn lintmeter en zwarte alcoholstift aantekeningen op mijn lichaam maakt, beginnen mijn knieën te knikken. We gaan voor een C-cup zoals afgesproken? Hoe groot ben je eigenlijk.. vraagt hij me. 1m78. 
Het is 12u24 als ik met het verdovingsmaskertje op mijn mond nog eens naar de klok kijk. 
Bij het ontwaken heb ik het koud, maar dadelijk krijg ik een extra deken. Ik hoor dat mijn naam genoemd wordt, 2 bedden verder. "Ik denk dat men zich vergist, want ik lig hier" zeg ik de verpleegster. "Tenzij er nog iemand met dezelfde naam op ontwaakzaal ligt?" Inderdaad! M-L Renders. Wat een toeval!

Ik heb de pijn toch wat onderschat. En in tegenstelling met Gasthuisberg hebben ze hier geen beschuitjes om mijn opkomende honger te stillen. 

Mijn temperatuur en wonde worden regelmatig gecontroleerd en dankzij de pijnstillers wordt de pijn draaglijk.

1 oktober - ik krijg er nog 2 kamergenotes bij. Ze zijn hier voor een dagopname. Zo benieuwd naar mijn stevige, nieuwe cup. Awel, jawel, das wel een heel verschil. Doordat mijn borst niet meer zo hangt, heb ik het gevoel dat ze eerder onder mijn arm zit. 
Straks loop ik er bij als een bodybuilder ;-) 

De redon met wondvocht dien ik nog wel enkele daagjes te controleren. 2 dagen na elkaar minder als 30 ml vocht en dan mag hij verwijderd worden.
Verder mogen de steristrips waarmee de littekens zijn afgeplakt, binnen 10 dagen worden weggenomen bij de huisdokter. Dankzij de waterdichte pleisters over de wonden kan ik me douchen.

De rit naar huis is hels. Elke oneffenheid in de weg zal ik gevoeld hebben. Blij dat ik terug thuis ben.

Vrijdag bel ik naar Altijd Mooi voor een afspraak met Griet, de bandagiste. Op 12 oktober mag ik een lichtere prothese kiezen! In principe zal ook deze door de mutualiteit worden terugbetaald (met uitzondering van de extra opleg voor een plakprothese) bij voorleggen van een attest van de arts.

Aan iedereen "bedankt om me ook weer door deze periode te helpen, met een speciale dankje voor Zoet."